Բանաստեղծություն

Որքան հիվանդ եմ ես
միտքն այս միշտ գալիս է սարսափով
Բոլորի համա՞ր է այսչափ
տարօրինակ
Բայց այս փախստական զգացումներում եմ

Իմաստները իրար կողք և իրար մեջ ներդնելով անիմաստության հեռարձակումը՝ մեկնաբանման և պարզաբանման միջոցով տարածվում է: Լինել ծայրահեղ անհեթեթ, միաժամանակ ծայրահեղ խոցելի և ճկուն՝ չբռնվել:

Առանց ամիսներ ձգելու – տեղում ունենանք երեխա –
Որ ասես, թե չեմ սիրում քեզ – ապացույցը դժգոհ բղբղա:

Իջեցրու խոտերին – անվարտիք, անկանոն
Թող տկլոր վազվզի մեր սիրո պասպարտուն:

Ասում ես՝ պիտի կատվիկներին խեղդեմ։ Շատ գարշահոտ են։
Ասում ես՝ պիտի աղջկաս էլ խեղդեմ։
Երկու տարեկանում որ գիժ է, տասում կոկորդը հաստատ կկտրի։

Մեծցար, մարմին առիր, բանտարկեցին քեզ թափանցիկ պատի ետին։ Քողարկուեցար։ Յետոյ մեռար։ Կարելի՞ է բացայայտել, այնքան սուտ, այնքան ճշմարիտ կը թուիս, մահացու կերպով ցանկալի։ Թերեւս միշտ մեռեալ մը կը սիրեմ։

Լուացքի պարանին փտած Սարայեւոյի տոմսը
կտրեց դաստակները օրացոյցի թերթերուն
«Չարիքի Ծաղիկները»
կետ կետ կետցէս
աղ կոխէ վէրքերուդ, աղ ու քացախ
առ այս մէկը շարժավար
ոտներու հատակին անմեխ պայտ
«Առանց...

ռետինն առած ջնջում է մեզ մեր երեկից
եւ նկարում կամուրջ՝ բարակ, դատարկ,
որ հազար տարվա ծանրություն է տալիս եւ՛ քեզ, եւ՛ ինձ․․․

ովքեր կծեցին քննիչների վիզը ու ցնծագին գոռացին ոստիկանական մեքենայում` գործած չլինելով ոչ մի հանցանք բացի իրենց սեփական վայրի խոհանոցը այլասերությունն ու թույնը,
ովքեր ծնկների վրա անցումներում ոռնացին ու...

սեղանի տակ վազվզող երեխաները հերձում են իրենց հայրերի մարմինները, ու նրանց մեջ բոլորովին արյուն չկա վերջացնելու այս սիրախաղը՝ ամենաչոր փայտը հաջորդ ձմռանը տաքանալու համար

Քրիստոսը խաղում է բակում, գոռգոռում է, վազում ու ցատկում,
ես կանչում եմ նրան տուն, ես սարսափելի հղի եմ և այլևս չեմ դիմանում ցավերին,
- տուն արի, տղաս, - կանչում...

կիբերնետիկ օբյեկտները քանդակում են
մեղմ էլիտայի նոր ծնունդներ՝ ջղաձգում՝ ու գալարը կարգի մուտացիա է ապրում
նրանք կընտրեն իրենց դիմաստվերներն կապիտալի անվերջ գոտիներում