…ցասման տառեր

Տառերը կրկին գրչիցս կախված ,
Հոգիս մաշելով էջ են լրացնում,
Տառապած օրերն ազգիս հիշելով`
Թափված արյուններ դողով վկայում:

Կատաղած գրվում,
Թղթին են հանգչում տառերը ցասման,
Անվերջ վկայում կյանքի աղերսներ,
Մրմուռով հիշում`խուլ Ճիչեր մանկանց,
Անշունչ գլուխներ`անմարմի~ն,անթարթ ,
Իսկ նրանց կողքին հեգնանքը թուրքի,
Արյունոտ աչքերը մարդակերպ դևի,
Ու այդ աչքերում`կարմիր ճահիճներ,
Դրանցում խեղդվող անաղարտ կույսեր:

Եվ այսպես,նորի~ց
Թուղթն է կլանում `
Շատերիս հոգում ծվարված վաղուց,
Անցյալը ազգի’ս,հարցերը գրչի’ս,
Ինչու՞ մենք,Աստվա’ծ,
Ինչու՞ հայերին,
Ինչու՞ հայ գարունը դարձավ թախծալի,
Եվ մեր այգերը`մասամբ ցավալի,
Իսկ հորդ անձրևներն այնքա~ն շատ աղի,
Որ քրքրում են մի բուռ հողն ազգիս:
Կամ ինչպե՞ս եղավ,
Որ մեղմիկ քամին,
Որ մեր զեփյուռը` անծայր դաշտերի,
Կորցնելով եզերքն առատ հողերի,
Վանդակում փակված փոթորիկ դարձավ,
Որն այնքա~ն խորթ է
Հայերիս համար:

Ա~խ, ինչպե՞ս ստացվեց,
Որ նույնիսկ գետերն են հոսում` խեղճացած,
Ու դեռ խնկարկում աղոթք փրկության ,
Կամ ինչու՞ պիտի ձորերն այս խորունկ,
Ուր չեն խլացել Ճիչեր սրտառուչ,
Պիտի կծկվեի~ն,պարփակվեին այսպես
Ու արձագանքեին լո’կ հեծեծանքներ:
Կամ թախիծ ծփար ամենքիս աչքում,
Հայիս անսասան,անափ սրտում,
Արժան-անարժան թուրքի հայացքում
Պատասխաններ փնտրեինք անհագուրդ:

Ու ցավո’ք ,ինչու այսօր երգերից`
Երբեմնի ուրա~խ,հոգի շենացնող ,
Կամ գոհ տաղերից` մե~ծ աշուղներիս,
Ցավ պիտի ծխար բյուր անթաղների:
Ռումելյան Նելլի