Արամ Պաչյան

  • լուսանկարը՝ Նազիկ Արմենակյանի

Ծնվել եմ 1983թ-ին:

Բնագրեր

Դռան մոտ էր նստած երեխեն: Տետրիս էր խաղում: Մառա-Սոֆին դուրս եկավ: Նա անակնկալ չէր: Հիասթափություն էր: Օձագալար, կեղտից փայլփլուն ծամը գլխի մազաբաժանին ռեզինով խեղդած: Մառա-Սոֆին անշուրթ էր: Նիհար, էր:...

Չելինի

չոքեց, գրկեց ոտքերս՝ «Սպասի, Չելինի»: Ճակատը դրեց ծնկիս, սկսեց պաղատել՝ «Մի գնա, հիմարություն մի արա, ուղղակի լսի, մի ժամ լսի, կյանքդ կփոխեմ, լուրջ կփոխեմ: Գիտեմ՝ սենց բաների ռաստ ես...
Մարդիկ մոտենում են Աուշվիցի աղջկան, սելֆի են խնդրում: Աղջիկը ոչ մի տեղից շփոթված՝ նրանց է նայում: Ինչ-որ մեկը հեռվից բացականչում է՝ «Խնդրում եմ մի րոպե, ինձ էլ սպասեք»: Նա...

Ծառը

Վեպում «պղծված», մերժելի զինվորի համար վերհիշվելու, սեփական մարմինը զգալու պատեհությունը ծառն է, որը դեռ ապրում է, գոյություն ունի: Այժմ այստեղ, բաց դաշտում ես վեպի հատվածն ընթերցում եմ մեռած ծառի...

Կապիտալիզմի համակենտրոնացման ճամբարներներում կկարողանա՞ վերապրել այն գրականությունը, որը (ձանձրալի է), (չի սպառվում), (նորաձև չէ), (Originality չէ), (հանճարեղ չէ), (անկրկնելի չէ), (ցնցող չէ), (Ան-թարգմանելի է):

Մարմինը վաճառող Օլգայի մեջ Գրաշարը կրկնում է իր օրվա մահը, բայց մեռնելով հաճույքից, որ բոլոր մահերից կարծես ամենադժվարն է, ամենաանցանկալին, քանզի սադո-մազոխիստական սիրո-հաճույքը այն մահն է, որը Գրաշարը վերապրել...

Ասում են առավոտյան ինչ խմում ես արյունդ դրա համն է ունենում.. Հա...երևի... Լուսաբացին մամայի հետ կիսաքաղցր սուրճ էի խմել... մաման գլուխը գովում էր. ասում էր սուրճը կոլումբիական է ու...