Լուսինե Խառատյան

Եթե ծնված լինեի միջնադարյան Եվրոպայում, ինձ երևի վաղուց որպես վհուկ այրել էին՝ տասի փոխարեն տասնմեկ մատ ունենալու համար: Բայց 20-րդ դարի սովետում նման հարցերն այլ լուծում էին ստանում. ինձ զրկեցին «ավելորդ» մատիցս, որ այն հետաքրքրասերների ուշադրությունը չգրավի, որ կարողանամ հանգիստ ապրել՝ առանց ուրիշներից տարբերվելու: Ու հիմա գրական բոլոր փնտրտուքներս երևի մատիս որոնումներն են, մատիս, որին երբեք չեմ տեսել, բայց որին զգում եմ ու քանի դեռ զգում եմ, տիեզերքի հետ կապն էլ եմ զգում՝ իմ տասմատանի ոչ ամբողջական գոյության մեջ:

Բնագրեր

Դասընկերուհիս զինվորական ա: Իրա հայրն էլ ա զինվորական: Պապն էլ: Զինվորական են մայրը, եղբայրը, քեռին: Ծառայել ա, ու հիմա բանակն իր ուսման վարձը փակում ա: Իմն էլ են ամերիկյան...

Շենքերի պատերին ցուցանակ էր փնտրում՝ գտնվելու վայրը ճշտելու համար: Ցուցանակ չկար: Վեր նայեց: Ծտերն էլի չվում էին: Կոմիտասն իր տեղում էր: Նստած ծառին: Կոնսերվատորիան չկար: Տեղը դատարկություն էր՝ մի...

Բարի լույս: Այսօր մեր թվարկության 2026 թվականն է: Օրը կիրակի: 2026 տարի առաջ հենց այս օրը ամենաիմաստուն Քրոնոսը որոշեց այլևս չուտել իր զավակներին: Մենք պարտական ենք նրան, որ կանք:...

սահմանդ օվկիանոսը լիներ, փոխես քաղաքները ու ամեն քաղաքի հետ՝ սեռդ, գույնդ, տեսակդ

Իջեցրեց տրուսիկն ու ասաց՝ «Հայկուշիկ, տե՛ս սառը կոճակս», ապա «կոճակը» փորձեց կոճկել Հայկանուշի կոճկանցքին:

Մանասը

Հեշտոցը լարվեց, սեռական շուրթերն ամուր սեղմվեցին ու փակեցին հեշտոցամուտքը: Փաստորեն հեշտոցով են վախենում

ասում եմ, որ կոնստրուկտ ես, ասել ա թե, քեզ ուրիշներն են լցրել լիքը զիբիլով ու դու հիմա մտածում ես, թե հայն էդ ա