Նորից փորձում եմ եզրերը գտնել

Այն ճշմարիտի ու բարության մեջ,

Որ զոհ է դարձել

Այժմեական տարուբերումին…

Հին ընկերներիս թաղեցի մեկ-մեկ,

Ոմանց նույն փոսում, ոմանց` առանձին,

Ոմանց` արցունքով, ոմանց` լուռումունջ,

Իսկ որոշներին` նույնիսկ անթաքույց անտարբերությամբ…

Բացօթյա մետրոն տանում է մի վայր,

Որտեղի օդը լի է բուրմունքով

Գաջի, մազութի ու շոկոլադի.

Բաղձալի կոկտեյլ…

Իմ բանուկ ճամփան

Աամեն առավոտ բացում է իմ դեմ

Գործարանային մի բնապատկեր,

Ու ամեն անգամ ես չեմ զլանում

Այդ գորշության մեջ մի գույն զետեղել`

Հուսառատ մի գույն,

Լուսաշող պատկեր…

Ճամփիս կա մի շուն`

Մի անտեր, անտուն, անականջ հսկա,

Պարապ ժամանակ, երբ չի ալարում

Հաչում է վրաս…

Այ խեղճ արարած, եթե չալարեմ`

Գուցե և մի օր

Ես հաչեմ վրադ…

Ցավում եմ միայն,

Որ զգացումի մեջ,

Զգացումի տեղակ կիրք է մնացել`

Տաք ու վարարուն,

Կրճատ ու պատեհ,

Որ կարոտի մեջ,

Կարոտի խորքում երգ է մնացել,

Հոգևոր մի երգ,

Որ անավարտ է,

Որ հավատի մեջ

Սերտած աղոթք է`

Որ բառը հույս է,

Որ վաղը լույս է,

Որ մայրամուտը ախտակորույս է…