Զաբել Բոյաջյանի նամակն հրատարակելու հետ հարկ համարեցի պատմել նաև Բոյաջյանի մասին, մի կնոջ մասին ով 20–րդ դարի մշակութային կյանքի երևելի դեմքերից է, ում նկարները ցուցադրվել են հեղինակավոր սրահներում, հոդվածները...
Մայրս տանը հայտնաբերեց բաբինա ձայներիզներ (bobine, ֆրանսերեն բառ, որ թարգմանվում է ճախարակ) , այն ձայներիզները, որոնք օգտագործվում էին մինչ կոմպակտ կասետների ստեղծվելը։ Դրանք բոլորը կարծես հորս՝ Ռաֆայել Իշխանյանի ձայնագրություններն...
Մահից առաջ տատիկս՝ հավաքեց վերջին ուժերն ու զանգահարեց գրականագետ Հովհաննես Ղանալանյանին.«Օնիկ ջան, հույսս դու ես,գրքի խմբագիրն ես, գիրքը անտեր չթողնես»: Գիրքը տատիկիս կյանքի վերջին տասնամյակի աշխատանքի ամբողջությունն էր՝ «Ավետիք...
5-6 հարկանի էին, մի կերպ խցկվում էինք արանքից ներս, իրար կիպ կպած քնում: Հաճախ առավոտյան զարթնում էի՝ կողքիս պառկածը կամ երկու պառկածները մեռած էին լինում: Առավոտյան շուտ հերթապահ...
Ամեն ինչ վարժութիւն է, նոյնիսկ ցաւը այնքան կը սիրենք, ի վերջոյ, որ չեղած ատենը կը ստեղծենք: Կ՜երևի դուն ալ ինծի պէս ես: Ահա, ա՛ռ, կարդա՛ այդ չարչարանքին գրութիւնը:
Մենք կը պահուինք, լաւ կ’ընենք, աշխարհ չար է ու տխմար
Եւ մեզ երկուքըս մէկտեղ խաչը հանէր ան պիտի՝
Եթէ երբեք մեր ծածուկ սիրոյ դաշինքը գիտնար...
Նոյն խաչի՜ն վրայ մեզ...
Մարմինը վաճառող Օլգայի մեջ Գրաշարը կրկնում է իր օրվա մահը, բայց մեռնելով հաճույքից, որ բոլոր մահերից կարծես ամենադժվարն է, ամենաանցանկալին, քանզի սադո-մազոխիստական սիրո-հաճույքը այն մահն է, որը Գրաշարը վերապրել...