***
Խենթիս բաղձանքը հոգուցս պոկվում
Ու այնպես թեթեւ ընկնում սրտիս մեջ,
Սիրտս ծանրացնում,զարկերը սպառում
Արցունքով ու խեղճ ապրածն է փնտրում,
Որի ափերին լոկ սերն էր մրրկվում,
Ցնցվող ավազի գրկում վերանում,
Խենթության եզրին անպարփակ սփռվում
Ու մարող օրվան նոր կյանքի կոչում:
Ռումելյան Նելլի