Դեռ այն ժամանակ,

Երբ կյանքը լոկ կյանք էր,

Կամ խաղ անավարտ,

Ներկան լուռ անցյալ՝

Ժամերից կախված,

Իսկ վաղն՝ անտեսված

Էությամբ անհոգ,

Խորթ վախ էր ապրում

Պարզությանս հետ,

Ներքուստ շղթայում

Անրջանքների մեջ,

Սրտիս զարկերով՝

Անզուսպ ու քիչ խենթ,

Հոգուս ծփանքին

Մերվում անվրեպ,

Անբացատրելի

Զգացմունք էր ծնում,

Թեւող մտքերիս

Թեւերը  կոտրում,

Վախի եզերքում

Ետ էր լուռ  դարձնում,

Կրկին նույն կյանքի

Նույն խաղում  պահում,

Ինձ հետ լուռ ապրում,

Անտես ստվերվում:

Նելլի Ռումելյան