Մի ստվեր էր անզգույշ մթին մերվելով,
Գլուխը կորցրած՝ փողոցներ մաշում,
Քամուն հավասար,ցածրիկ մրմնջում,
Միայնությունն էր անհագ վայելում:
Գորշ փողոցները մթով սքողվել,
Հոգնածությունն էին օրվա սպանում,
Խուլ հառաչանքով փոշու արցունքներ
Լուսնի շողերին աննկատ խառնում:
Գիշերն էր խաղում դատարկ մայթերին,
Արեվի թողած տապը սպանում,
Մեղմ քուն անձրեվում հոգնած քաղաքին,
Լուռ ականջ դնում ստվերի խաղերին: