…կուրացող հոգուս ստվերվող ժամին

Խենթությանդ հետ քո դարն ես ապրում,

Էջերն ես թերթում

շատ թանկ հուշերի,

Զու~ր կյանքի կոչում

վայրկյանները այն,

Որ հանկարծակի

մերը դարձան:

Խուլ ափսոսանքով անձրեւ է մաղվում

Ու կոտրում հոգիս անուրջներ ապրող,

Մինչ Դու բաղձալին քնքուշ նվիրում,

Աշնան գույներով,ավա~ղ, հեռանում:

Ու խաղ ես անում՝անզգու~յշ,քիչ խելառ,

Բախտի ոստայնի ոսկե թելերով,

Անկարելիին ձգվու~մ ու տանում,

Որբացած սրտիս խարույկը վառում:

…կուրացող աչքիս

ստվերվող ժամին,

Խենթություններիդ

ցնորքի առաջ,

Ծնկի է գալիս

ժամանակն անկանգ

Անկեղծությունդ անձրեւում` անսպառ

Վախի սահմանում կոկորդիս կանգնած:

Նելլի Ռումելյան