Իմ բարի ընկեր…
(Բաղդասարյան Հովսեփի Օնիկին)

Ձմռան փշուրները
Ծեր այգու գրկում խնկարկվում,
Քեզ մոտ վերադառնում …

Գարունքի թուխպն է
Պատուհանից ներս՝
Կամքիդ հակառակ,
Շուրջդ բոլորում,
Մինչ օրեր առաջ
Ծեր այգուդ սրտում
Արփու շողերն էին
Թիկունքիդ խաղում:
Անկարողությունը՝
Սրտիդ ծանրացած,
Հոգի է սպանում,
Իմ հոգնա’ծ ընկեր,
Մեծ ափսոսանքը`
Ոչ վաղուց ծնված,
Լուռ վայրկյաններն է
Հաշվում հեւիհեւ:
Զրույց ես տանում՝
Լռի~ն,շատ հանգիստ,
Խոսքեր են հոսում
Աչքերիցդ պարզ,
Որոնց ստվերում
Ծխում է անցյալն՝
Անափ սրտիդ
Զարկերով ապրած:
Արցունքներիս հետ
Քոնն էլ են,գիտե՞ս,
Անվերջ թափվում
Հոգուս ցավի մեջ,
Ձեռքս ափիդ մեջ
Աղոթքդ կարդում
Ու օրհնությունդ
Ինձ եմ վերցնում:
Ռումելյան Նելլի