Ընկերոջս ՝ Վահան Իշխանեանին

Ես բանաստեղծութիւն չեմ գրեր:

Վերցուցէք փշրուած   դաւերը  եւ մարանի կերակուրը ձեր  ամաններուն տարէք:

Ես  բանաստեղծութիւն չեմ  գրեր, հանգիստ ու   խելացի մարդիկ, աղմկարար մարդիկ:

Վիրաւոր աչքեր մի փնտռէք իմ սրտի  երակներուն վրայ ,

Կամ   համազգեստիս  գրպաններուն մէջ,

Որ  ես  պահած եմ  մեծ թաղումներուն համար:

Ես  բանաստեղծութիւն չեմ գրեր կաւիճէ բառերով եւ յոգնած այս  աղմուկէն որ կը պատէ  ձեր հոգիի սենեակները:

Չեմ գրեր, գոլորշիին մէջ եղող   խեղդեալ ու թեւնոցներ հագած կարմիր թէյ  բերող սպասեակներու պէս:

Կարմիր թէյ,   երկու հազար  դրամով

Մինակութեան բոլոր սուլոցներէն անցնելու համար:

Ես բանաստեղծութիւն չեմ գրեր տաղանդաւոր գրողներ,

Ճիշդ է պայուսակիս մէջ ՀԳՄ-ի կարմիր քարտն է   մրցանակէ-մրցանակ ու թաղումէ-թաղում մաշուող  բառիս  հետ:

Անցեալի երգերը  յիշատակելու համար:

Ցզինիք, ծաղրական  սեռային չբառերով զարմացնելու ձեր գրական աշխարհի բոզութիւնը:

Ես բանաստեղծութիւն չեմ գրեր ծաղկաւոր հագուստներ հագած չղջիկ  հոգիներ, ձեր մէջ կուսութիւնը կը տաշուի:

Ես բանաստեղծութիւն չեմ գրեր մէկ ձեռքս սեռանդամիս վրայ:

Ըսելու համար, որ եկած եմ հաշտուելու ձեր աշխարհին հետ:

Ընկերներս ուրացած են անունս, ես չեկայ յօշոտուելու  եւ  շարքի կենալու  մարանէն  հաց գողցողներուն  հետ:

Ես բանաստեղծութիւն չեմ գրեր, Անուշին կտրուած թթի ծառերուն շոյանքը       երակներուս մէջ պահելու պէս:

Չեմ գրեր յոգնած ու փրկութիւն սպասողի պէս:

Ես բանաստեղծութիւն օրէն չեմ գրած  յօրանջելու պէս:

Ծալլած եմ անցագիրը  հին ճանապարհին ու  պայուսակիս մէջ ցաւի կափարիչներ են, որոնց վրայ կը սափրուի Պէյրութ մնացած գրամեքենայիս աղմուկը:

Կեղծիքի, նկարուելու, գիրքերուս տպագրութիւնը ապահովելու համար չեմ գրեր:

Մեռնելու,  մահը սիրելու եւ  Դուրեանի  բերանէն  ակրատ մը հանելու համար չեմ գրեր:

Ես Կարիկ Պասմաճեանին համար  բանաստեղծութիւն չեմ գրեր: Անոր թաց մօրուքին,  լուսէ՜ Երուսաղէմին, անոր լքուած ճակատագրին ու մոռցուած ակնոցներուն համար չեմ գրեր:

Ես բանաստեղծութիւն չեմ գրեր մուրացկանի պէս , որպէսզի  հիւր  դառնամ ժամը  տաս անց քսաներկուսի Պետրոսի հաղորդումին:

Ես բանասետղծութիւն չեմ գրեր մօրուքաւոր վարդապետներուն ձեռքը պագնելու պէս, որ զիս կանգնեցնեն բեմին ձախ անկիւնը եւ մեռնելուս համար աղօթեն:

Աղօթեն, որ հոգիս այս աշխարհիկ  ցաւերէն հեռու երթայ ու հանգչի մամային  ռունգերուն մէջ:

Բանաստեղծութիւն չեմ գրեր, որ զիս փայփայեն փուռէն նոր դուրս եկած  հարիւր յիսուն դրամանոց Պուրի հացին պէս, յետոյ դանակներ խոթեն ու կտոր-կտոր ուտեն զիս:

Կամ պատիս վրայ փայլուն ստատուս մը տնկեմ անիծելու բախտը բառին, որ ամէն օր կախաղանի պարանով կը մեռնի:

Ես բանաստեղծութիւն չեմ գրեր այս քաղաքի բանաստեղծին՝ Մհերին  պէս, որ փոքրատառ գիրերով իր եւ Աւագին խօսակցութիւնները տետրակներուն  մէջ հանապազօրեայ հացի պէս կը պահէ:

Չեմ գրեր իմ թաւիշ ընկերներուս  համար, որոնք թաւիշ մօրուք ունին:

Չեմ գրեր  բառի մուրացիկներուն պէս: Կամ անոնց պէս, որոնք իրենց կուսաթաղանդը շփոթած են բառի  սրբութեան հետ:

Չեմ գրեր  արագիլներուն կտուցին վրայ  ըլլալու փափաքին համար:  Ինձմէ  ճամբորդող ոգիին համար: Կամ մեծ երկինքներուն մէջ բնակող Պոլսոյ  մեռելներուն համար:

Քրիստոսի արեան  կարմիր կաթիլներուն համար ես բանաստեղծութիւն չեմ գրեր: Կամ եկեղեցի կառուցող  հեթանոսներուն պէս ես բանաստեղծութիւն չեմ գրեր:

Չեմ գրեր անոնց համար, որ սուտ են:

Դուն ԳՊ,   դուն  Գ, ու դուն ՝ Այբ Բեն Գիմ Դա Եչ Զա

Ես բանաստեղծութիւն բեմ գրեր:

Սրտիս մէջ մոխիր չկայ:

Իմ աչքերէս պիտի բուսնի ձիթենիի ծառը, եթէ հաւատամ:

Որուն  վրայ դուք պիտի կախէք սեւ զէյթունի սեւ տուփերը ու խնդաք ափերուս մէջ եղող աստղերուն վրայ:

Ես աչք  պիտի ընեմ ձեզի, երբ մարմնէս դուրս գայ ցաւի եւ անիծեալ գրողի գոլորշին: Այս կեղտերէն, որ մայթի ծանր ու շերտաւոր սալիկներու պէս կը գլտորեն  մեր սերունդը ողբին մէջ:

Ես բանաստեղծութիւն չեմ գրեր: