Էբերսբերգ: Հենց քթիս տակ է, բայց երբևէ չեմ եղել: Ինչ պիտի լինի էդ կողմերում: Երևի բավարական թունդ ակցենտ:  Գարեջրային տոներ: Ցից բեղերով, կայտառ բիձեք: Էլ ինչ: Դե եսիմ: Փոքր համայնք է՝ հաստատ ոչնչով աչքի չընկնող:

Յուրգենին չհաշված:

-Շարժվում ես դանդալոշի նման: Հեչ կանացի չի քայլվածքդ:

-Գլուխս մի տար:

-Բայց սիրուն ես: Ու քաղցր:

-Հա բա ինչ, մի հուրի-փերի:

-Հը՞ն, բան չհասկացա, գերմաներենդ ահավոր է:

-Դա հայերեն էր:

-Իսկ էն լուրջ ասեցի՞ր: Դե եղբոր վերաբերյալ:

Նայում եմ վրան: Տեսքից՝ մութ կասկածներ չառաջացնող, կարգին տղամարդ: Մի քիչ էլ որ պրիչիսոնն ու մեյքափը տեղը գցես, բակենբարդն էլ թեթևացնես, կարելի է նույնիսկ օծանելիքի գովազդի համար առաջադրել: Պատկերացնում եմ, ինչ հետաքրքիր է նայվում լսարանում, ու ոնց են ջահել ուսանողուհիները կուլ գնում գունավոր ֆանտազիաներին: Դասավանդածն էլ՝ հոգեբանություն. կատարյալ էրոտիկա կիսադատարկ գլուխների համար: Ու թե ինչու մենք էս տեսքի դասախոսներ չունեինք ԵՊՀ-ի հոգեբանության ֆակուլտետում. արդար չի էս աշխարհը:

Բայց ես հո գիտեմ, կարգին տեսքի հետևում կատարյալ խփնվածի մեկն է: Կատարյալ ինտելեկտուալ ու կատարյալ խփնված: Ոնց որ մերոնք կասեին՝ շատ սովորելեն գոգրեն խարաբ է էղել:

Ու ինչքան ափսոս է, որ մանկությունս զուրկ է եղել էս կարգի դեմքից: Իհարկե կուզեի էսպիսի եղբայր: Ընդհանրապես, վատ չէր լինի մի երկու տարով մեծ եղբայր ունենալ: Հենց Յուրգենի նման:

Հոնքերը կիտում է:

-Եղբա՜յր: Ախր դա լրիվ հակասեքսուալ է:

Ակունք իմաստության:

Ու դեռ շարունակում է.

-Ես քեզ ֆիզիկապես դուր չե՞մ գալիս:

Ինչքան լեգիտիմ կհնչեր էդ հարցը, եթե չիմանայի նրա գլխում ապրող բլոճների մասին:

Ցույց է տալիս իր հին նկարները: Երևում է, որ շատ ավելի ամրակազմ է եղել:

-Մկաններս կորցնում եմ. երևի հորմոնալ է:

Հա, հեշտ չի, երբ ինքդ քեզ համար տաբուներ ես հնարում, անունը դնում «բարձրագույն բարոյականություն» ու դեռ աստծուն էլ խառնում էդ գործին:

Իտալացիները հո ճիշտ են ասում. «Նա, ով կույս է, մինչ ամուսնության առաջին գիշերը, կույս կմնա իր ողջ կյանքում»: Եվ դա միայն տղամարդկանց է վերաբերվում:

Թեև շատ հուզիչ է, որ տղամարդն էլ կարող է մինչև քսանքանի տարեկանը «էն միակին» սպասել: Ու տասնըքանի տարի մենակ նրա հետ լինել՝ ֆիզիկական բացարձակ հավատարմության մեջ:

Բայց դե հիմա էդ կապն ավարտվել է: Էն էլ չորս տարի առաջ: Բա հետո՞:

Հետո՝ նորից կույս: Որովհետև այլընտրանքը անբարոյական է: Մինչև հոգիները չհասնեն գերագույն վերերկրային մերձեցման:

Հա, լավ, էդ էլ վատ չի ու անգամ նույնչափ հուզիչ է: Բայց հարցն էն է, որ ոչ մի կին չի կարողանում Յուրգենի հոգու հետ մերձենալ, որովհետև նրա հորմոնալ դիսբալանսը հասել է արդեն բոլոր չակրաներին: Ու հետը մի քիչ երկար շփվելուց հետո լավագույնը, ինչ կարող ես անել, օձիքդ կծելն է, որ էդ չոռը հանկարծ քեզ էլ չկպչի:

-Իմ զուգընկերը պիտի աբսոլուտ լինի,-ասում է:

Ես կարծում էի, դա միայն օղին է լինում:

Ասում է ու հերթով բռնաբարում իրեն հանդիպող կանանց: Հոգեպես, բնականաբար: Եվ միայն աստծո օրհնանքով, ով ի դեպ իր լյարդում է ապրում: Չգիտեմ՝ ինչի հենց էնտեղ: Երևի ալկահոլիկ է անաստվածը, էհ, աստվածը:

Բռնաբարելուց էլ էն կարգի է բռնաբարում, որ էդ խեղճ կանայք փախչում են՝ առանց հետ նայելու: Տուն-տեղ ծախելով, անձնագիր-ազգանուն փոխելով: Որ Յուրգենն իրենց տեղը, անգամ աստծո օգնությամբ, չգտնի:

-Եթե դու միայն լսեիր իմ ներքին եռխոսությունը:

-Երկխոսությո՞ւնը:

-Չէ, եռխոսությունը: Մենք երեքով ենք:

Ահ, լյարդի բնակչին էի մոռացել:

Դուռը բացում եմ:

-Դու հիմա տուն ես բերում համարյա անծանոթ տղամարդու: Էն էլ՝ կեսգիշերին:

-Դու անվնաս ես:

-Ի՞նչ գիտես,- ձայնին էլ մի էնպիսի խորհրդավոր երանգ է տալիս,- ես կարող եմ պատմել, ինչ խելքիս փչի:

-Վստահում եմ քեզ:

-Ինչպես եղբո՞րը:

Գլխով եմ անում, ու ներս ենք մտնում:

-Ես մի հատ նայեմ ամեն ինչ, լա՞վ:

Սկսում է շրջել սենյակներով:

-Ոչ մի դեկորացիա: Տարօրինակ է: Հեչ հատուկ չի կնոջը:

-Հասկացանք արդեն, քայլվածքս, տունս. կնոջ նման չեմ:

-Բայց…

-Քաղցր եմ, էդ էլ ես ասել: Ի դեպ, քաղցր սիրո՞ւմ ես, սպասիր, բերեմ:

Սկսում է կուլ տալ „enerBIO“ բլիթները:

-Զգացվում է, որ բիո է: Բայց շատ կերա, հիմա փորս էլի կմեծանա:

Ինչ փոր: Մի քիչ էլ, ու ոսկորները շապիկը կծակեն, դուրս կգան:

-Տար, չաղանում եմ:

-Թե ուզում ես, կեր, ինչի տանեմ:

-Ես շատ բան եմ ուզում, որ չեմ անում:

Ու նայում է վրաս ամորձատված կատվի նման:

Հետո անցնում ենք տիեզերական զրույցների: Չմոռանալով բոլոր կարկառուն փիլիսոփաներին ու հոգեբաններին:

-Այնպես չէ՞, կոլեգա:

-Իհարկե, կոլեգա:

Քիչ-քիչ սիրտս կասկած է ընկնում: Իսկ գուցե ես մենա՞կ եմ նստած բազմոցին ու խոսում եմ ինքս ինձ հետ՝ իմ սիրած հոգեբան պապիկներին մեջբերելով: Տարբերակ է:

Փնտրում եմ տարբերակը հաստատող նշաններ: Քաղցրավենիքի հանդեպ վախը: Բարոյական մարազմատիկ տաբուներ:

Էս հո ես եմ: Ինքս ինձ հետ:

Արժի դիմացի շենքում ապրող թուրք հարևանուհուս զանգել, ով սիրում է, հեռադիտակն առած, հետևել անվարագույր պատուհաններիս հետևում ընթացող կյանքին:

-Նազա՞ն, բարև աչոն, բինոկլը ձեռքիդ տա՞կ է:

-Դեեե…

-Ինչ կլինի, մի հատ նայիր, հյուրասենյակում մենա՞կ եմ նստած, թե մի կյաժ տղամարդ կա կողքիս:

-Ո՞նց թե տղամարդ:

-Հեչ, եղբայրս է, ըմմ… կամ կոլեգաս: Յունգից ենք խոսում: Կամ էլ ինքս ինձ հետ եմ խոսում:

-Խմա՞ծ ես:

Էհ, նրանից էսօր բան չես իմանա:

Իսկ գոյություն չունեցողը շարունակում է խոսել: Էնքան, որ արդեն գլուխս գնում է:

Մեկ էլ՝ լռություն: Երևի նկատում է, որ աչքերս փակվում են:

-Հիմա ի՞նչ ենք անում,-հարցնում է լրջությամբ՝ ուսերին հասնող մազերը դնելով ականջի հետևում:

-Դու՝ տուն, ես՝ քնելու:

-Կհանդիպե՞նք էլի:

-Բաճկոնդ չմոռանաս:

Ճանապարհում եմ մինչև մուտքի դուռը:

-Մեքենայիդ տեղը կգտնե՞ս:

-Հա, -ասում է,- բայց դու էլ պիտի հետս գաս. նվերդ դեռ մեքենայիս մեջ է:

Ու սկսում է քայլել լրիվ ուրիշ ուղղությամբ:

-Բա ասում էիր՝ կգտնես,-ծիծաղում եմ:

Տանում եմ մեքենայի մոտ: Հանում է կապույտ թղթով փաթաթած նվերը ու մեկնում ինձ:

-Կարո՞ղ եմ քեզ գրկել,- հարցնում է:

-Ըհը, նույնիսկ կարող ես թուշիկս պաչիկ անել. ծնունդս էր ի վերջո:

Վրաս է նայում սառած հայացքով:

-Ես շուրթերով ոչ մի կնոջ չեմ կպչում:

Քիչ էր մնում մոռացած լինեի գլխում ապրող բլոճների մասին:

-Ես ընդամենը թուշս նկատի ունեի:

-Չեմ կարող:

Ու շարունակում է.

-Բայց թույլ կտա՞ս դեմքով հպվել վզիդ:

Էս մեկը երևի լսողական հալյուցինացիա էր:

Քնել է պետք: Վաղը լույսը կբացվի, բոլոր ցնորքները կվերանան: Յուրգենն էլ հետը:

Առավոտվա հինգ անց տասնվեց՝ հաղորդագրություն. «Բարև քույրիկ, ինցեստային երազներ եմ տեսել, վերլուծե՞նք»:

«Գլուխս մի տար»:

Աշխատանքի ճանապարհին անցնում եմ Zöttl-ի մոտով: Երկու օր առաջ Արփիին էի մետրոյում տեսել, քննության էր գնում: Տեսնես՝ ոնց հանձնեց:

Մտնում եմ Zöttl: Թարմ բուլկիների հոտից կամաց գլխապտույտ է առաջանում: Ի՞նչ բուլկի առավոտ շուտ: Ձեռք եմ տալիս փորիս: Ո՛չ մի դեպքում:

Թիթիզիկը տեղում է:

-Քննությունդ ի՞նչ եղավ:

Հոնքերի կեսը չկա. որպես պատիժ ինքն իրեն բմբլահա՞ն է արել:

-Դեռ չգիտեմ, լսի: Ուֆ, տականքներ, շուտ ասեիք, իմանայինք, յա: Ախչի ջան, հոնքերիս համա՞ր ես տենց նայում:

-Հա, երևի թե:

-Լսի, երկու շաբաթից Հայաստան եմ գնում, ուզում եմ տեղը տատու անեմ: Բայց էն զըռռ սև տատուներից չէ, է: Էն լավերից, բնական:

Գլխով եմ անում, իբր թե շատ եմ հասկանում էդ զիզի բաներից: Ջահելիկը շարունակում է.

-Հետ գամ, էլ ստեղ չեմ աշխատելու: Հաբե քայնեն բոկ մեը:

-Հետս ինչի՞ ես գերմաներեն խոսում:

-Քայնե ահնունգ:

Ծիծաղում է:

-Լսի, լավ հիշեցի, քեզ բան պիտի հարցնեմ: Դու էդ գործերի մեջ ես, կիմանաս: Ուրեմն մորքուրիս հաշվով եմ ասում: Ինքը հոգեբույժից թուղթ ունի, ներվային վիճակների պահով, էլի: Յանիմ քաղաքական հետապնդումներ, բաներ կան, դրա պատճառով իրա հոգեկան վիճակը լավ չի: Դե մի խոսքով, դու արդեն հասկացար: Հիմա էդ թղթով որ գա ստեղ, ազյուլ կտա՞ն, թե հետ կուղարկեն:

-Կեղծ թղթերով գալն էդքան էլ լավ միտք չի:

-Հա , բայց էլ ի՞նչ ձև կա: Օրինակ դու ո՞նց ես մնացել: Հիմա ի՞նչ վիզայով ես:

-Քաղաքացիություն ունեմ:

-Լուուուո՞ւրջ: Էդ ո՞նց:

-Ուշացա գործից, իրիկունը կխոսենք…

-Դե թռի, լավ, կերևաս:

Արդեն դուրս եմ գալիս, մեկ էլ հետևիցս լսում եմ.

-Ա՜, չէ, իրիկունը ստեղ չեմ: Էսօր շուտ եմ դուրս գալու, Էբերսբերգ եմ գնում:

Շրջվում եմ:

-Ի՞նչ գործ ունես Էբերսբերգում:

-Ընկերուհուս մոտ փարթիի եմ հրավիրված: Լսի, հոնքերս շատ անկապո՞տ են:

-Չէ, անկապոտ չեն, քաչալոտ են: Բայց ոչինչ, տեղը սրտիկներ նկարի, կսազի փարթիին:

Օրվա ընթացքում իրար հետևից երկար նամակներ են գալիս: Յուրգենի գրավոր խոսքը մութ ջրհոր է՝ մեջը վխտացող կանաչ գորտերով: Բանավորն էլ: Նստած կարդում եմ ամբողջ օրը. աշխատել չի ստացվում: Խորը ինտելեկտուալ մտքերը տեղ-տեղ ցնորք են հիշեցնում: Ու լիքը հարցեր ունի: Ուզում է իմանալ՝ վերջին երեսունհինգ տարում ինձ քանի հոգի է կպել: Էնպես չի, որ կպնել էլ կա, կպնել էլ: Չէ, իր համար ամեն ինչն էլ հաշիվ է՝ ձեռք բռնելուց սկսած: Բարոյականության չափիչը միացրել է:

Քանի՞ հոգի է ձեռքս բռնել: Չեմ հիշում: Եվ սա կա-չկա շատ անբարո պատասխան է:

Պառկած ենք խոտերին. երկնքին եմ նայում, բայց ոնց որ տեղը առաստաղ լինի:

-Դու որտեղի՞ց հայտնվեցիր:

-Ուզում ես մամայիս հետ ծանոթանա՞լ,- հաստատ ժպտում է,- հարցդ ենթագիտակցաբար էդ ցանկությունն է արտահայտում:

Անտանելի են հոգեբանները:

-Քո նմանին ոնց էլ լսարան են թողնում:

-Արի դասախոսություններիս, կտեսնես:

Ուզում եմ ձեռք տալ մատների ծայրին. հետաքրիքր է՝ սառն է, թե տաք: Նայում եմ աչքերի մեջ: Հանգած խարույկներ: Փչես վրան, մոխիրը երկինք կկապի:

-Դու գոյություն ունե՞ս:

-Քեզնից է կախված:

Հետո պատմում է Պետրայից: Երկար է պատմում: Լրիվ տեսնում եմ պատմածը: Յուրգենը՝ ափերից դուրս եկած, իրեն կորցրած: Բայց հանգիստ է պատմում, նույնիսկ նրա մասին, թե ոնց է կնոջը երկու օր սենյակում փակել:

-Վերջում ասում էր՝ խնդրում եմ, սպանիր ինձ: Իսկ դու կարծում ես, թե անվնաս եմ:

-Էդքան էլ չեմ սխալվում. ի վերջո չես սպանել: Թեև պոտենցիալն առկա է, դրանում ոչ մի կասկած: Ֆիլմերի սիմպո մանյակներից ես:

-Կինո՞ եմ քեզ համար: Եղբայրն ավելի լավ էր…

Ուշադիր զննում է դեմքս:

-Քիթդ տարօրինակ է, չի նյարդայնացնո՞ւմ:

-Չէ, իսկ քե՞զ:

-Եթե նյարդայնացներ, դու հաստատ կիմանայիր դրա մասին:

Առաստաղից կախված է Պետրան՝ կտրած քթով: Տեղը՝ գազար: «Խնդրո՜ւմ եմ, սպանի՛ր ինձ, քանի դեռ աչքերիս տեղն էլ կոճակ չես դրել»:

-Լյարդս նորից ցավում է: Վերջերս խնդիրներ ունեմ կրոնի հետ:

Մի բան էն չի էս մարդու հետ: Մի՞: Մեկն էլ, երկուսն էլ: Երեքույուչորսն էլ վրայից:

-Հիմա ի՞նչ ենք անում:

Ինչ ենք անո՞ւմ: Հրաժեշտ ենք տալիս. միակ խելքը գլխին բանը, ինչ  կարող ենք անել: Լավ եղիր, Յուրգեն: Ու հեռու մնա: Ինձ իմ սեփական բլոճները լրիվ հերիք են:

-Դու էլ ես ուզում փախչել: Մյուս կանանց նման: Թող գոնե եղբայրդ լինեմ:

Հետո սկսվում են չեղած հարաբերությունները պարզելու տափակ օրերը: Ու նաև գիշերները:

Քնել է պետք: Էս ցնորքը կկորչի շուտով, ու կքնեմ վերջապես:

-Ո՞նց կարող ես ինձ հանել կյանքիցդ՝ էն ամենից հետո, ինչ եղավ: Երբ թողեցիր գրկեմ քեզ, և նույնիսկ ուզում էիր, որ թուշդ պաչեմ:

Խայտառակություն: «Դարչոն Կեկելին պաչիլ ի ու թողիլ»: Չնայած՝ էս դեպքում սկի չի էլ պաչիլ:

Հեռախոսս անջատում եմ:

Կանգնած է օֆիսիս դռան առաջ:

-Դու ոտքից գլուխ թերություն ես,-շպրտում է երեսիս,- բացարձակ լավը չես՝ ոչ որպես մարդ, ոչ որպես կին: Բայց կարող եմ օգնել քեզ ուղղվել:

Բարև, իմ ներքին ձայն. փաստորեն դու երեսունութամյա շիկահեր տղամարդ ես՝ բավարական ակցենտով: Ով կմտածեր:

Դուրս եմ ուղեկցում, ինչն ավելի շատ նման է տոթ սենյակից ճանճ քշելուն:

-Բիրգիտ,-հարցնում եմ կոլեգայիս,- առավոտյան երբ եկար, տեսա՞ր ինձ ներքևում:

-Հա, մի պահ նկատեցի աչքի պոչով:

-Ախմախ հարց եմ տալիս, գիտեմ, բայց կողքիս ինչ-որ մեկը կա՞ր, թե՞ մենակ էի:

Զարմացած վրաս է նայում: Հեռախոսը զնգում է, պիտի պատասխանի: Մատով ինձ նշան է անում՝ «մի րոպե»:

Կոպերիս վրա աշխարհի բեռն են դրել: Տուն հասնել, ընկնել անկողնուն ու բերանից ջուր գնալով քնել: Դուրս եմ գալիս աշխատասենյակից: Բիրգիտը դեռ խոսում է:

Մետրոներ, կանգառներ: Կանգառներ, մետրոներ: Բայց արդեն վերջն երևում է:

Մնաց մի չորս հարյուր քայլ՝ մինչև անկողին: Անցնում եմ Zöttl-ի մոտով: Արփին ապակու հետևից տեսնում է ինձ ու ոգևորված ձեռքով անում, որ ներս գամ: Հավես չունեմ: Բայց ինչպես կասեր քեռիս՝ գլուխդ կկոտրեմ, խաթրդ չեմ կոտրի: Ներս եմ գնում: Հոնքերից հետք անգամ չի մնացել. երևի վաղն արդեն Հայաստան գնալու օրն է:

-Լսի, ո՞ւր էիր էս քանի օրը, սպասի քեզ նկարներս ցույց տամ: Քո ասածով էլ արեցի: Էն որ ասեցիր՝ սրտիկներ նկարի: Ընտիր ստացվեց: Հլը նայի:

Ու ցույց է տալիս ինչ-որ խըժը-բըժը սելֆիներ՝ հետևի ֆոնին լիքը մարդ:

-Էս էն Էբերսբերգի փարթի՞ն էր:

-Հա բա, լավ չի՞:

Մանուշակագույն սրտիկներ՝ Արփիի քունքերին: Լավագույն պատկերը չի քնելուց առաջ: Իրար հետևից թերթում է նկարները, վերջ չկա:

Մեկ էլ կոպերիս ծանր բեռը թափով ներքև է ընկնում, ու աչքերս լայն բացվում են:

-Հլը մի նկար հետ գնա: Կմեծացնե՞ս ֆոտոն:

Ծանոթ սիլուետ՝ աջ անկյունում:

-Սա ո՞վ է:

Արփին զննում է հեռախոսի էկրանը:

-Լավ չեմ հիշում, ինչ-որ անկապ դեմք էր, կարծեմ հարևաններից էր, թե ինչ:

-Անունը չե՞ս հիշում:

Գլուխը թափ է տալիս:

-Յուրգեն չէ՞ր:

-Յուրգե՞ն, չէ, լսի… Այսինքն, չեմ հիշում, եսիմ: Բայց չէ ոնց որ… Ճանաչո՞ւմ ես:

-Չգիտեմ, դեմքը լավ չի երևում:

Հեռախոսը վերցնում եմ ու սկսում անցնել բոլոր նկարներով. էլ ոչ մի տեղ նույն սիլուետը չկա:

Արփին լուռ հետևում է: Հեռախոսը դնում եմ ձեռքի մեջ: Հոգնած եմ: Կանգնած եմ դիմացը. ոչ խոսում եմ, ոչ գնում:

Թիթիզիկը շփոթված է:

-Հիմա ի՞նչ ենք անում:

Պատահական մի հարց:

-Զիլինա ենք խաղում:

Ասում եմ ու սկսում չորս հարյուր քայլը: