Մութն անհույս խառնվել էր լուսարձակների շլացքին, ու ապարդյուն պայքարում էր իր իշխանության ու ժամանակի համար: 21-րդ դարում արդեն գիշերն անգամ նրա սեփականությունը չէր:
Փողոցային նստարանները հանձնվել էին խժդժոցային մտքերի հարձակումներին: Տարբեր փողոցներ` իրարից մղոններով հեռու, տարբեր նստարաններ՝ Սևակի հետ, Չարենցի…առանց որևէ մեկի…
-Թո՛ղ կորչի երաժշտությունը, անգամ -«Մենք պետք է մեռելներից բա-
Ռեքվիեմը, որն իբր ապրողների համար ժանվենք: Պետք է կարողանանք
է[1], , ոչ մի համակարգող բան թող գոյություն հրաժարվել սիրելիներից»2 ու ոչ
չունենա: սիրելիներից, նրանցից, ում մեզ
Պաշտում եմ քաոսը, կապել են՝ առանց հարցնելու մեր
ք-ա-ո-ս-ը, ցանկությունը:
ա-ո-ս-ը, -Դժվա՞ր է առանց Արթուրի:
ո-ս-ը՝ հո՜սը… -Քեզ հե՞շտ կլինի առանց Սամի:
Լսո՞ւմ ես ընթացքի ձայնը, -Բայց մենք գժվում ենք իրար
ուժգնությունը: Բառն հենց համար:
իր մեջ կրում է էներգիան, հոսքը: -Ո՞վ ասաց՝ մենք չէինք գժվում:
Բո՛ւմ: Երկրագնդի կտորները՝ Դժվարը անսպասելին է: Չսպասելն
հատ, 80 հատ, 99 հատ… 127890 ու դեմ առ դեմ լինելը: Չծրագրելը:
հատ… պոռթկում են հոգնած, Անորոշության հետ հանկարծակի
միապաղաղ վիճակից ու միանում առերեսվելը:
սլացքին…հոսքին… Առավոտյան շուտ զարթնեց:
քաոսին: Սովորականից քնքուշ էր: Համբուրեց
Քաոսն ստեղծարար է: Նորին ձգտող: ինձ, աղջկան:
Հեղափոխախառն: «Խոստացի՛ր՝ աղջկաս լավ կնայես»,-
-Դժվա՞ր է առանց Արթուրի: ասաց:
– Քեզ հեշտ կլինի՞ առանց Սամի: Զարմացած նայեցի ինձ սևեռած կապույտ
-Բայց մենք գժվում ենք իրար համար: աչքերին: Խնդրանք չէր: Ո՛չ էլ պահանջ:
-Ո՞վ ասաց՝ մենք չէինք գժվում: Հրաման էր:
Գժվո՞ւմ էիր՝ հա՞: Լուսինե՛, Բոլորին, անգամ ինձ փորձել եմ համոզել,
Լուսինե~, դեռ տարին չէր լրացել, որ այդ պահին ոչինչ չկասկածեցի:
սփոփանքդ ուրիշի գրկում գտար: Հայրական կարոտ անունը վերագրեցի ու
Չէ՛, շատ ռոմանտիկ եմ, ասում էին՝ լուռ կծկվեցի պատյանիս մեջ:
գրկում չես, ոտքերի արանքում ես: Չէ՛: Ես հենց այդ վայրկյանին զգացի, որ այդ
Խոշոր, թախծոտ աչքերով աղջկա մարդու հետ, ում ինձ կողակից էին կարգել,
ստվերը ձուլվեց լղար ամուսնու վերջին անգամ եմ խոսում: Սիրտս թրթռաց:
հեռացող ուրվականին, Սպասելիությունից: Այո՛, քեզ մի՛ խաբիր,
մնաց նյութապաշտ, բամբասանքը առօրյա Լուսինե՛, այո՛, սիրտդ ուրախությունից
դարձրած կեղծ ու ագրեսիվ կինը: Համալրեց կծկվեց նոր հեռանկարների սպասումից:
ամբոխը: Յուրաքանչյուր քայլի հանդիպող Երբեք չեմ սիրել կարգն ու կանոնը:
անանուն հայացքների շարքը, որ երբեք ներս Սովորականը: Առօրեականը:
չի նայում: Ամուսնական շղթան միանման
Կարևորը՝ դստրիկին լավ է նայում: Թվում է՝ օղակներից կազմված պարանո-
հերթական մեկը: Ի՞նչ կա երիցս ապարդյուն ցախեղդ լուծ էր, որ անվերջ էր
թեման սրտին մոտ ընդունելու: Ջուրը կարող թվում: Եվ ահա…
է քար ծակել, եթե…Այո՛, նույն կետին այնքան է Եվ ահա…
խփել, որ գոռալը բավական չէ: Ու պետք չէ: Թեթև չեմ տարել: Չէ՛: Լավ էլ ծանր
Գոռալուց կուտակված էներգիան դուրս է շրջան էր: Հիմա էլ թեթև չէ: Անգամ
գալիս ու դադարում ես գործելու մասին ավելի ծանր է, բայց… արկածախեղդ է:
մտածել: Ասում են՝ բնական ամեն ինչ բարոյական
Եվ ինչպե՞ս գործել: է: Բնությունը չի սխալվում: Բնույթից
Եվ ինչո՞ւ գործել: փախչելը արհեստական է ու կեղծ:
Ասում են՝ բնազդածին ամեն ինչ մարդկային Բնազդածին հակումներին հետևելը
է: Եթե չես հետևում բնազդներիդ, հեռանում մայր բնությանը ձուլվելն է:
ես բնությունից, բնույթիցդ: Կարծեմ՝ դու իմ դեմ բողոք չպիտի
Դե՛, թո՛ղ վերանա այդպիսի բնույթ ունեցող ունենաս:
տեսակը: Կորստի է պետք մատնել եղածը: Աղջկադ լավ եմ նայում:
Ա-մ-ե-ն ի-ն-չ-ը: Պաշտելի է տիեզերական Մեր աղջկան:
քաոսը: Աշխարհաստեղծման նոր մոդել է Աղջկա՛ս…
պետք: Ու-ու-ո՜ւֆ…
Տարբեր փողոցներում տարբեր նստարաններին նստածների հայացքները գամվել էին հեռախոսի էկրաններին, մատները ծուլորեն թերթում էին ու թերթում, բայց աչքերը հեռու էին շոշափելի տարածքներից: Նրանք ներս էին սուզվել ու քրքրում էին խնամքով դասավորված մտադարակները:
[1] «Ռեքվիեմն ապրելու համար է, ապրողների համար է, ոչ՝ մեռածների», Գր. Պըլտեան:
[2] Բուն TV, Գրիգոր Պըլտեանի և Տիգրան Մանսուրյամի զրույցից մեջբերում՝ http://boon.am/pltean-mansuryan/
