Մութն անհույս խառնվել էր լուսարձակների շլացքին, ու ապարդյուն պայքարում էր իր իշխանության ու ժամանակի համար: 21-րդ դարում արդեն գիշերն անգամ նրա սեփականությունը չէր:

Փողոցային նստարանները հանձնվել էին խժդժոցային մտքերի հարձակումներին: Տարբեր փողոցներ` իրարից մղոններով հեռու, տարբեր նստարաններ՝ Սևակի հետ, Չարենցի…առանց որևէ մեկի…

-Թո՛ղ կորչի երաժշտությունը, անգամ                     -«Մենք պետք է մեռելներից բա-

Ռեքվիեմը, որն իբր ապրողների համար                  ժանվենք: Պետք է կարողանանք

է[1], , ոչ մի համակարգող բան թող գոյություն        հրաժարվել սիրելիներից»2 ու ոչ

չունենա:                                                                            սիրելիներից, նրանցից, ում մեզ

Պաշտում եմ քաոսը,                                                      կապել են՝ առանց հարցնելու մեր

ք-ա-ո-ս-ը,                                                                          ցանկությունը:

ա-ո-ս-ը,                                                                            -Դժվա՞ր է առանց Արթուրի:

ո-ս-ը՝ հո՜սը…                                                                  -Քեզ հե՞շտ կլինի առանց Սամի:

Լսո՞ւմ ես ընթացքի ձայնը,                                         -Բայց մենք գժվում ենք իրար

ուժգնությունը: Բառն հենց                                          համար:

իր մեջ կրում է էներգիան, հոսքը:                            -Ո՞վ ասաց՝ մենք չէինք գժվում:

Բո՛ւմ: Երկրագնդի կտորները՝                                  Դժվարը անսպասելին է: Չսպասելն

հատ, 80 հատ, 99 հատ… 127890                              ու դեմ առ դեմ լինելը: Չծրագրելը:

հատ… պոռթկում են հոգնած,                                   Անորոշության հետ հանկարծակի

միապաղաղ վիճակից ու միանում                           առերեսվելը:

սլացքին…հոսքին…                                                     Առավոտյան շուտ զարթնեց:

քաոսին:                                                                         Սովորականից քնքուշ էր: Համբուրեց

Քաոսն ստեղծարար է: Նորին ձգտող:                    ինձ, աղջկան:

Հեղափոխախառն:                                                     «Խոստացի՛ր՝ աղջկաս լավ կնայես»,-

-Դժվա՞ր է առանց Արթուրի:                                    ասաց:

– Քեզ հեշտ կլինի՞ առանց Սամի:                         Զարմացած նայեցի ինձ սևեռած կապույտ

-Բայց մենք գժվում ենք իրար համար:                 աչքերին: Խնդրանք չէր: Ո՛չ էլ պահանջ:

-Ո՞վ ասաց՝ մենք չէինք գժվում:                             Հրաման էր:

Գժվո՞ւմ էիր՝ հա՞: Լուսինե՛,                                   Բոլորին, անգամ ինձ փորձել եմ համոզել,

Լուսինե~, դեռ տարին չէր լրացել,                         որ այդ պահին ոչինչ չկասկածեցի:

սփոփանքդ ուրիշի գրկում գտար:                      Հայրական կարոտ անունը վերագրեցի ու

Չէ՛, շատ ռոմանտիկ եմ, ասում էին՝                   լուռ կծկվեցի պատյանիս մեջ:

գրկում չես, ոտքերի արանքում ես:                 Չէ՛: Ես հենց այդ վայրկյանին զգացի, որ այդ

Խոշոր, թախծոտ աչքերով աղջկա                   մարդու հետ, ում ինձ կողակից էին կարգել,

ստվերը  ձուլվեց լղար ամուսնու                     վերջին անգամ եմ խոսում: Սիրտս թրթռաց:

հեռացող ուրվականին,                                       Սպասելիությունից: Այո՛, քեզ մի՛ խաբիր,

մնաց նյութապաշտ, բամբասանքը առօրյա    Լուսինե՛, այո՛, սիրտդ ուրախությունից

դարձրած կեղծ ու ագրեսիվ կինը: Համալրեց   կծկվեց նոր հեռանկարների սպասումից:

ամբոխը: Յուրաքանչյուր քայլի հանդիպող        Երբեք չեմ սիրել կարգն ու կանոնը:

անանուն հայացքների շարքը, որ երբեք ներս    Սովորականը: Առօրեականը:

չի նայում:                                                                       Ամուսնական շղթան միանման

Կարևորը՝ դստրիկին լավ է նայում: Թվում է՝       օղակներից կազմված պարանո-

հերթական մեկը: Ի՞նչ կա երիցս ապարդյուն       ցախեղդ լուծ էր, որ անվերջ էր

թեման սրտին մոտ ընդունելու: Ջուրը կարող      թվում: Եվ ահա…

է քար ծակել, եթե…Այո՛, նույն կետին այնքան է   Եվ ահա…

խփել, որ գոռալը բավական չէ: Ու պետք չէ:         Թեթև չեմ տարել: Չէ՛: Լավ էլ ծանր

Գոռալուց կուտակված էներգիան դուրս է             շրջան էր: Հիմա էլ թեթև չէ: Անգամ

գալիս ու դադարում ես գործելու մասին                ավելի ծանր է, բայց… արկածախեղդ է:

մտածել:                                                                        Ասում են՝ բնական ամեն ինչ բարոյական

Եվ ինչպե՞ս գործել:                                                    է: Բնությունը չի սխալվում: Բնույթից

Եվ ինչո՞ւ գործել:                                                        փախչելը արհեստական է ու կեղծ:

Ասում են՝ բնազդածին ամեն ինչ մարդկային     Բնազդածին հակումներին հետևելը

է: Եթե չես հետևում բնազդներիդ, հեռանում       մայր բնությանը ձուլվելն է:

ես բնությունից, բնույթիցդ:                                       Կարծեմ՝ դու իմ դեմ բողոք չպիտի

Դե՛, թո՛ղ վերանա այդպիսի բնույթ ունեցող         ունենաս:

տեսակը: Կորստի է պետք մատնել եղածը:         Աղջկադ լավ եմ նայում:

Ա-մ-ե-ն ի-ն-չ-ը: Պաշտելի է տիեզերական          Մեր աղջկան:

քաոսը: Աշխարհաստեղծման նոր մոդել է           Աղջկա՛ս…

պետք: Ու-ու-ո՜ւֆ…

Տարբեր փողոցներում տարբեր նստարաններին նստածների հայացքները գամվել էին հեռախոսի էկրաններին, մատները ծուլորեն թերթում էին ու թերթում, բայց աչքերը հեռու էին շոշափելի տարածքներից: Նրանք ներս էին սուզվել ու քրքրում էին խնամքով դասավորված մտադարակները:


[1] «Ռեքվիեմն ապրելու համար է, ապրողների համար է, ոչ՝ մեռածների», Գր. Պըլտեան:

[2] Բուն TV, Գրիգոր Պըլտեանի և Տիգրան Մանսուրյամի զրույցից մեջբերում՝ http://boon.am/pltean-mansuryan/

Show Comments Hide Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published.