*

տողեր, որոնք գրեցի քեզ հաճոյանալու համար, ինչպես տիրոջը, որին չգտա` չնայած ածելիով պատռեցի երկինքը ու համբուրեցի վերևի հարևանին, ով նախաճաշ էր պատրաստում իր փոքրիկ տղայի համար

այն ցավը, որը խորթ է քներակիս, ինչպես լուսանկարը, որտեղ երկուսով ժպտում ենք անհագորեն, դուրս է ցցվել մոլախոտի պես՝ պատռելով ասֆալտի կուսությունը,

արցունքները բեղմնավորվում են աչքերիս մեջ, խոտի ջարդված ողնաշարը ծիլ է առնում անծանոթ մոլորակի վրա, ու ես զգում եմ հողի հոտը, ինչպես դեռահասն է մի օր ընդունում իր մարմնի թուլությունը

լինել կարճ քայլ դեպի սուզումը, դեպի այն մամուռը, որն աճում է աչքերիս տակ՝ ջնջելով հիշողությունը դարչնագույն անտառի մասին, որտեղ վառվում են կանանց լքված ձեռքերը. ես ինձ խոստացա, որ մինչ այդ կկտրեմ մատներս,

մի քանի օր առաջ, փողոցում քո փոխարեն փնտրում էի Բուդդային ու բոլորովին չէի զղջում, որ սեղմված քաղաքում կորցնում եմ շնչառությանդ ձայնը, կորցնում եմ եգիպտացիների մասին պատմությունները, որոնց մի մասը հնարում ես, իսկ ես անձնատուր եմ լինում  քո ասած բոլոր բառերին

աստված իմ, ախր, կարոտը պատռում է կոկորդս, ես նման եմ օվկիանոսի հատակում ապրող քարին, որին ցամաք են շպրտել. հիմա սանտավիկներ եմ փնտրում աչքերս փակելու համար, որպեսզի լացը բացահայտ չլինի

բարդույթները, որոնք աճել են վրաս, ինչպես ջրաշուշանն է բացվում լճերի երկայնքով, ինձ ստիպում են կարծրանալ ու մոռանալ այն բոլոր մարդկանց, որոնց, միգուցե, սիրում եմ, ինչպես մեռնողն  է սիրում այն մահճակալը, որի վրա պառկած է

այս հողագունդը ծաղիկի վրա նստած փոշու հատիկ է թվում, որտեղ ոչինչ չկա բացի մթնոլորտից, բացի սիրո մանր սերմերից, որոնք մանանայի փոխարեն կթափվեին երկնքից

ես ինձ  ավելի անպետք եմ զգում, քան բազմահարկ շենքի տանիքում կանգնած անտենան, որով կինը նայում է իր ապուշ ռուսական սերիալները, որովհետև ոչինչ չեմ հիշում դիմացի փողոցում հանգչող երջանկության մասին

*

Հարբել այնքան, ու չնկատել, թե ինչ անթերի հմտությամբ են երկնքում աճում աստղերը, թափվում այն խոտի ստվերի մեջ, որի արմատները սկիզբ են առնում ոտնաթաթերիցս ու  հետս շպրտում  փողոցից փողոց, ինչպես կնոջ ծերացած ստվերը, որ վաղուց տենչում է մեռնել՝ ընկնելով քո մարմնի ուղղությամբ

մտքումս պարծենում եմ, որ առանց ձյան ողորկ շերտը վնասելու կարողացա քայլել վառվող նավի հետագծով, երբ մատներիցս քո մազերի հոտն էր գալիս ու նկատում էի միայն անձրևի տկար կաթիլները ինչպես են սարսռում ձեռքերիս մեջ

գրողը տանի, որքան կցանկանայի քարանալ պատուհանի դիմաց կանգնած՝ լեզվիս տակ պահելով գինու համը, քեզ թողնելով ներարկիչի մեջ՝ հեռու-հեռու այն բոլոր հանգույցներից, որոնք ստիպում են հավատալ, որ հրաբուխի ստորոտը լավագույն վայրն է հենվելու ու երկնաքարերի մասին մտածելու համար,

ես սիրում եմ այն վարագույրի գույնը, որտեղ թաքնված է երկյուղը, որ քո ուրվագիծը խազվել է վրաս, ու ասա, որ սա սովորական ֆլիրտ է՝ առանց դեղերի ծանր տուփերի. առանց այդ էլ դրանք այնքան շատ են իմ մեջ

հիանում եմ, ինչպես է շիֆերի արանքից դուրս պրծած դեղին ծաղիկը անաղմուկ տրվում քամու հևոցին, և ես հիշեցի լավաշի համը, որը տվեց քահանան ու ասաց՝ սա Հիսուսի մարմինն է, հիշեցի, որ այսօր ծնունդդ է՝ համբուրեցի հեռախոսը, պառկեցի թաց խոտի վրա ու սկսեցի կրծքավանդակիս բարձրացող մրջյունների հետ խաղալ

ես սիրում եմ քեզ, ինչպես ջութակն է սիրում աղջկա ճկուն ուսը,

ձեռքս մտցրեցի աչքերիս մեջ գոյացող կարոտի մեջ, հագա քո գնած վերնաշապիկը, առավոտյան հայրիկից փող վերցրեցի ու սկսեցի կուլ տալ քաղաքի մաղձը, որն ինձ ավելի արագ էր թմրեցնում, քան չոր գինու մուգ, շատ մուգ կարմիր գույնը

հերթով համբուրում եմ իմ մեջ ապրող հին եգիպտացիների շուրթերը՝ քայլելով դեպի ջրափոսը, որտեղից ծաղկած փշատենիների հոտ է գալիս, իսկ ես մտքումս կրկնում եմ, որ այսօր ծնունդդ է,  այսօր ծնունդդ է

*

ես գլուխս դնում եմ պատուհանագոգին՝ հետևելով ինչպես է թաց ասֆալտը չորանում ու ինչպես է տնքում երկրակեղևը՝ կծկվելով ճայերի ծալքավոր թևերի տակ, իսկ սերը ավելի քան հողմահարհված է մեզ արարելու համար,

ընթերցասրահում աղջիկը ոտքերը խփում էր սեղանին, ասես փորձում էր սփոփելի դարձնել վարակը, որից փախչելու համար հասցրել էր ապրել արևածագին մեռնելու հաճույքը՝ առանց քեզ, առանց այտոսկրերիդ կանգնած երջանկության,

հասուն, ինչպես ժայռից գլորովող քար, որը գահավիժելուն զուգընթաց մեծանում է, ու քսվելով ջրի ոտնաթաթերին, ապաքինում է մեր հպումից առաջացած ակոսները

սեղանի տակ վազվզող երեխաները հերձում են իրենց հայրերի մարմինները, ու նրանց մեջ բոլորովին արյուն չկա վերջացնելու այս սիրախաղը՝ ամենաչոր փայտը հաջորդ ձմռանը տաքանալու համար,

սերը խեժի պես կպել է աչքերիցս ու մահը փայտացած թռչուն է սարի հետևում ճչացող, ու թող քարերի վրա թպրտան բոլոր մեռյալները ողջերի հետ միասին. ես ամուր գրկել եմ ստվերդ ու քայլում եմ դեպի վիշտը, ուր հանդարտ, լճացած կսպասեմ մահվանը, կսպասեմ լռությանը,

մեր ձեռքերը առանձին-առանձին կճաքեն քամու թույլ հևոցից, ու խոտը կսարսափի, որ այդքան կրքոտ կարող էր սիրել հողը, որը գնալով ամայանում է.

աղետալի էր սիրել լվացքի պարանի երկարությունից ավելի, ու հեգնել երջանկության   մերձակայքում արածող կովերին, որովհետև դու իմ շնչառության հոմանիշն ես, իսկ ինձ կարծես սպանել է տանից կաթկթացող ջրի ձայնը

սեր իմ, իմ մեջ ապրող աֆրիկացին վերափոխվում է բաց հոսանքի, իսկ հիմա այնքան արբեցմամբ եմ սպասում մահվանդ, կարծես այն երթուղին լինես, որտեղ կորցրեցի ստվերս, և մարմինս չորացավ, ճաքճքեց և շաղախվելով տառապանքի հետ խուսափեց ունենալ հոգի մակույկի վրա համաչափ օրորվելու համար,

ես ավելի քան ցեմենտացած եմ ու դատարկ՝ արևից քերծված հողի պես, ասես քո գնալուց հետո թևերիս փշալարեր աճած լինեն, ու քեզանից պատմող բառերը նողկանք առաջանցող առնետների նման վազվզում են կեղտաջրի մեջ,

ախր առանց քեզ ես շնչահեղձ լինող քար եմ, իսկ կսկիծը ծեր կնոջ թախծոտ աչքերով է նայում վրաս, ասես սատկել եմ՝ գլուխս դրած մայրիկի կարած դեղին բարձին, ասես հիվանդ եմ տիֆով կամ թոքախտով.

թողնել խմելը, ծխելը, ինչպես ամենաախմախ պատճառով փախչում եմ տնից՝ գրկում քաղաքի նոր ներկված նստարաներն ու զզվում  դիմացի ծառից, որի արմատները ծծում է հողը, որը գուցե մարմինս է

ինձ թվում է իմ շուրջը հայտնվող բոլոր առարկաների մեջ դու խցկել ես քեզ, ինձ զգում եմ թղթերի թափոն, փուչ, դատարկ, ջարդված, սենյակում գնալով սատկած ճանճի եմ վերածվում, իմ մեջ նույնիսկ բավարար կյանք չկա քեզ ինձանից հերձելու համար:

*

կասես՝ սերը թպրտացող կղզի է պարանոցիս վրա բուսնած, և ես գեղեցիկ եմ ՝ ինչպես  դեռատի Հիսուսը, ով ոտնաթաթով եզրագծում է աչքերիդ մեջ եռացող մագման. հեղձուցիչ է հետևել՝ ինչպես է իմ ներսի հողը ճաքճքում, ու միակ երանելի վախճանը քո մարմնի մեջ ծնվելն է

ինքնահոսի՝ խատուտիկի թերթերի նման և ազատ՝ ասես տանիքից ճոճվող լաթի կտոր, սիրիր ինձ, դրսում ցուցարարների ծանրության ուժից տնքում է երկրակեղևը, իսկ ես քուրմ եմ աստծու շուրթերից ստեղծված, և մինչև քեզ հասնելը հասցրել եմ մտապահել բոլոր փարավոնների դեմքերը

այնքան ներդաշնակ ես պառկում նախամարդու կողքին, կարծես այլանդակ ծառ լինեմ շուրջդ վազվզող, ում քնքնշանքը բորբոսահոտ է ստեղծում, ու ալկոհոլը կոպերս համբուրող կին է, և վախենում եմ, որ էսքան ծակոտկեն եմ, մեռած ու խոնավ մեռելների պես, որոնց մասին սիրում ես կարդալ

մայրդ ոտաբոբիկ կանգնել է երկաթի վրա ու ես զգում եմ նրա դողը, ով դեռ հղի է քեզանով, շրջանցում է ինձ՝ ասես ճանապարհիդ հանդիպած թուփ լինեմ, որը թույլ չի տալիս տեսնել արագիլների ճկուն վազքը կապույտի վրայով, և մամուռը՝ մարմնիդ մասերի վրա աճող, կասեցնում է թռիչքը

օվկիանոսը այնքան հանդարտ է ընդունում անձրևի կաթիլը իր ողնաշարի վրա, ինչպես էս մոլորակը խոտի վրա թպրտացող մուսուլմանների մարմինները, ու բոլոր շորերիցս օծանելիքիդ հոտն է գալիս, ու գրողը տանի, ես չեմ հավատում, որ թրթուռները վերածվում են թավշյա թևերով թիթեռնիկների

մտածում եմ նավի վրա ծնվող երեխաների մասին, այն ծաղիկի գույնի մասին, որն աճում է նրանց եղունգների տակ, նեգր կանանց բարակ սլացիկ պարանոցի, ու ոչինչ, ոչինչ կարոտի, որ քոռ ճնճղուկի պես իրեն հարվածում է ծառերին՝ հույս ունենալով քամել հիշողությունը քեզանից,

և ես սաստիկ  մրսում եմ, չնայած նոր գնված վերարկուի կամ այս անիծյալ սիրո, որը ճեղքեր է բացել մեջս, ուր պատերազմից մնացած փամփուշտներ կան

իսկ հետո սիրիր ինձ՝ իմ մեջ սահամանագծված դատարկություն կա, որտեղ հենց այնպես կարող ես խմել ու հայհոյել,  հայհոյել ու խմել,

ես պաշտում եմ քո ձեռքերի տաքությունը