Ու հետո՝ ամբողջ ավտոբուսով մեկ.

-Որ ուրիշ տեղ էիր ուզում տնկել, հին հողից հանելուց հետո պիտի արմատները մի լավ լվանայիր, նոր դնեիր թարմ հողի մեջ: Հա՞, էդպես էլ արե՞լ ես: Բա ինչի՞ թառամեց: Արմատները լվանալուց հետո սրբիչով չորացրե՞լ ես: Հո սինթետիկ չէ՞ր: Սրբիչը, ասում եմ, սրբիչը ի՞նչ էր: Այ էդ էր, տեսա՞ր, ասեցի, չէ, մի տեղ սխալվել ես:

Իսկ մինչ ավտոբուս նստելը՝ դեռ երեսունյոթ րոպե առաջ, Ֆրաու Այը իրար էր խառնում կանաչ թեյի թուրմն ու Naturata շաքարավազը, որ հետո կռանար վարդի թփերի վրա:

-Ծարավ եք, սպասեք: Հիմա, հիմա: Ըհն, դե խմեք, համով, քաղցր: Խմեք, դուք մենակ ջրով կշտացողը չեք:

-Ողջո՜ւյն, ֆրաու Այ:

Այը շրջվում է:

-Ողջո՜ւյն, ֆրաու ըըըըմ-հըըըըմ-յան, նորից աշխատանքի՞: Մոհամեդների ու Աբրահամների մո՞տ: Ո՜նց են շատացել, վերջ չկա:

Ու դեռ խոսքը չավարտած՝ մատները տանում է շուրթերին:

-Ի սեր Աստծո, ասածս վատ չհասկանաք, ես մարդկանց դեմ ոչինչ չունեմ:

Աչքը գցում է ձեռքի ժամացույցին, որ նոր բոյֆրենդից էր ստացել՝ վաթսունութամյակի կապակցությամբ:

-Էլի ընկա էս բույսերով, ուշացա: Հիմա ավտոբուսս կգնա, ես վազեմ: Ձեզ՝ բարի օր:

 

Ջահել փախստականների կացարան P. կամ Աբրահամներն ու Մոհամեդները

P.-ում հատակը փայլում է. էսօր հաստատ Աբրահամն էր հերթապահության, արդեն պետք էլ չի ցուցակին նայել՝ համոզվելու համար:

Մոհամեդը ոտքը ոտքին է գցել, փռվել աթոռին: Գրիչն էլ դրել է մատների արանքը, տանում է բերանը, հանում՝ գոյություն չունեցող ծխի քուլաները դուրս փչելով: Աշխարհն իրենն է, կեսն էլ վարձով է տվել:

-Տղուն նիհար կսազի, աղջկան՝ լխտիկ: Ես երեք կին եմ առնելու, երեքն էլ մեծ քամակով ու մեծ դոշերով: Էնքան սիրեմ, էնքան սիրեմ, վրա-վրա տասնհինգ երեխա բերեն ինձ համար:

-Մոհամեդ, էս քո Սոմալին չի, – ծիծաղում է Աբրահամը,- էստեղ մեկով պիտի յոլա գնաս:

-Հա, լավ, թող մեկը լինի, բայց ամեն ինչով՝ մեծ ու շատ: Էս գերմանացի աղջկերքի նման չէ, որ վրաները նայում, վախենում ես. ոչ թափ ունեն, ոչ գույն: Հիվանդոտ ոնց որ լինեն, մաշկի տակից էլ երակները երևում են, տեսել եմ, վալլա՜հ: Դրանց բերած էրեխեն ի՞նչ պիտի լինի:

Էդ խոսքին գրիչը բերանից ընկնում է:

-Չանջատե՜ս,- գոռում է Աբրահամին:

Մոնիտորին հայտնվում է Նիքի Մինաժի գոտկատեղից վերևն ու գոտկատեղից ներքևը:

-Կյանքս,- շուրթերը լպստում է Մոհամեդը:

Նիքին էլ հետ չի մնում, սկսում է էկրանի հետևից հետը ֆլիրտ անել: Մեկ աչքունքով, մեկ ավելի ծանրակշիռ զենքերով: Սա հենց շրջվում է՝ ցուցադրելով պահեստային զինամթերքը, Մոհամեդը ձեռքը տանում է իր գանգուր գլխին, մազերը քաշում, երևի որ բերանը փակվի:

-Հլը սրա շաքարամանին նայեք,- ասում է ու աչքերով կմճտում Նիքիի գլոբուս-տուտուզը:

Հետն էլ սկսում հետը պարել՝ ամեն շարժումի հետ ավելի մոտենալով Նիքիի շաքարամանին: Միջի շաքարն էլ հենց կա-չկա էսքան ժամանակ Մոհամեդին էր սպասում:

P.- ի քանդողն ու շինողը

-Մենք դարի ենք խոսում, փաշթու լեզվի հետ գործ չունենք,-ասում է Նազիրը,- էդ փաշթունցիները լրիվ Թալիբան են: Հրեն, Աբդուլհալիմը, մի հատ որ սրտով չես գնում, միանգամից՝ «կտրաքացնեմ բոլորիդ»: Թալիբան են դրանք:

-Բայց դե բոլորդ էլ Աֆղանստանից եք, մի ազգ եք, ինչ տարբերություն:

Նազիրը վեր է կենում տեղից՝ մի հատ «ի՜» անելով: Վզի վրա կարմիր դրոշակի նման պլպլում են նախանցյալ գիշերվա արկածների հետքերը: Էդ մի գիշերվա պատճառով քիչ էր մնում փողոցում հայտնվեր, բայց դե աստվածները բարեգութ գտնվեցին, դուրս չշպրտվեց. ի վերջո խիղճն էլ լավ բան է, տեստոստերոնից ոչ պակաս:  Հաջողացրել էր գիշերվա կեսին, բոլորից թաքուն չորս գերմանուհի բերել սենյակ՝ պատշգամբներով, կախվելով, մագլցելով և այլ կրկեսային համարներով: Բա  ռի՜սկը: Մալադեց տղա, քո արածը քեզ հալալ է: Հիմա էլ կանգնել է, ու թե՝ ինձ էդ փաշթուն թալիբանցիքի հետ չհամեմատեք, ես ուրիշ սորտի աֆղան եմ: Ինձնից ինչ գմփացնող, ես մենակ շինող եմ: Մի հատ էլ որ մայկա հագներ, վրան գրված՝ No attacker, just a fucker, լրիվ տեղին կլիներ:

Իսկ թե ով էր հենց նույն արկածային գիշերը թռցրել Աբրահամի ուտելիքը՝ պահածոյացված լոբին, կես տուփ շաքարն ու Landjuker հավի բդիկները, մեծ գաղտնիք էր:

Աբդուլհալիմը փքված էր հնդկահավի նման:

-Փաշթունը գողություն չի անում. մենք թասիբ ունենք:

Էդ նախադասությանը «աբուռ-նամուս»-ն էլ կսազեր:

-Փաստն էն է, որ Աբրահամի ուտելիքն անհետացել է:

-Հա, բայց ես չեմ եղել: Ասեցի՝ փաշթունը գող չի:

Ու Աբդուլհալիմի փքվածությունն ավելանում է՝ մոտենալով «գմփալու» կամ «գմփացնելու» վտանգավոր սահմանին:

-Ոչինչ, հարց չկա, անցած լինի,- ձեռքը թափ է տալիս Աբրահամն ու գնում մաթեմի քննությանը պատրաստվելու, ինքն Ասադի ճամփեն է բռնել:

 

Գիտե՞ս

Ասադը մեկուկես տարում պետլած տղա է դարձել: P.-ում իրեն հասնող չկա: Գերմաներենն էլ էնպես է չրթում, չես էլ մտածի, թե էստեղ չի ծնվել: Իսկ էդքան արագ դպրոցն ավարտելն ու ուսումնարան ընդունվելը լրիվ գլուխգործոց էր:

-Գիտե՞ս, ընդունելությանը յոթ հոգով էինք՝ մի տեղի համար: Խոսեցինք, բան, վերջում մի խնդիր տվեցին: Իբր թե պատկերացրեք՝ եսիմ ոնց հայտնվել եք ծովի մեջտեղում՝ փչովի նավակի մեջ, քսան առարկա ենք տալիս, հերթականությամբ ընտրեք՝ ամենակարևորից ամենաանկարևորը, դե էդ իրավիճակի համար: Ինչ ասես չկար գրված՝ բենզին, պարան, երեք հարյուր գրամ շոկոլադ, քսան լիտր ջուր, գրպանի հայելի, երեք օրվա ուտելու պաշար, տաք հագուստ ու էլի լիքը բան: Մենակ ես էի, որ գրպանի հայելին առաջին տեղում էի դրել: Էն վեցը ծիծաղեցին վրաս, որ տեսան: Բայց էդ էր ճիշտ պատասխանը. ամենակարևոր առարկան դա էր: Ասեցին՝ ապրես, լավ լոգիկա ունես: Ասեցի՝ լոգիկայի հետ կապ չունի, էդ փչովի նավը յոթ ժամից ավել չի դիմանում, հետո ջրի մեջ ես լինելու, ու մեծ նավերից քեզ մենակ էդ հայելու միջոցով են նկատելու: Էդ նավակի մեջ ես եղել եմ: Ծովի մեջտեղում: Գրպանիս մեջ էլ որ հայելի չլիներ, հիմա էստեղ նստած չէի լինի:

հիմա բյուրոյում նստած ու պատմում է էս ամենը. դեռ մի քանի ամիս առաջ ամեն ինչ կարող էր ուրիշ կերպ ավարտվել:

Փետրվարի քսանմեկ՝ շաբաթ, գիշերվա հազար: Ասադի ձախ ձեռքն ու ուսը արյան մեջ կորած են: Ինչքա՞ն ուժ է պետք՝ էս սարի պես տղայի դաստակը սեղմելու համար: Էնքան, մինչև դանակը ցած գցի ու ինքն իրեն չմորթի:

«Բաց թող, Ասադ, բաց թող»:

-Քո թեթև ձեռքով երեք շաբաթ կլինիկայում փակված էի, հոգեբույժների հետ գյալաջի էի տալիս,-ծիծաղում է,-ախր հեչ չես սիրում ինձ:

-Ախմախի մեկը:

-Իմ մարմինը, ես: Քեզ ի՞նչ: Ուզում էի ինձ կտոր-կտոր անել, թափել գետնին, որ էլ չցավար: Ինչի՞ չթողեցիր:

-Ցավն անցնելը կարող ես զգալ, միայն երբ ապրում ես: Որ մեռնեիր, ի՞նչ էիր իմանալու, թե էլ չի ցավում:

-Դու իմ լույսն ես, գիտե՞ս:

-Գնա քնելու:

-Դու գիտես, չէ՞, որ ես տասնութ չեմ,- ասում է,-թղթերով բոլորս էլ ջահել ենք, բայց դու գիտես, չէ՞:

Չարժի էս հարցը տալ, բայց դե.

-Ինչքա՞ն ես:

-Քո կարծիքո՞վ:

-Քսա՞ն: Քսանմե՞կ:

-Շուտով քսաներկու կդառնամ:

Շապիկի թևքը վերև է բարձրացնում ու տրորում վարդագույն երանգները քիչ-քիչ կորցնող ահռելի սպին: Հետո շարունակում.

-Ամսի մեկին տեղափոխվում եմ:

-Հա, գիտեմ: Շ ատ ուրախ եմ, որ ստացվեց:

-Իսկականից էդքան ուրա՞խ ես: Ինչի՞ բայց: Կգա՞ս էդ օրը: Ձև կանե՞ս, թե տխրում ես:

Երեսունի իրիկունը կարելի է բացառության կարգով գրկել իրար. սենտիմենտալներն էդպես են անում հրաժեշտին:

-Խոստացիր, որ լավ կլինես:

-Կհիշե՞ս ինձ,-հարցնում է շշնջալով:

-Չէ, արդեն մոռացել եմ:

-Տանել չեմ կարող քեզ, գիտե՞ս:

-Գիտեմ, Ասադ:

-Լավ կլինեմ, չաղ ու բախտավոր, խոստանում եմ: Դու քաղցր հոտ ունես:

Հեփիէնդ կամ էդքան էլ չէ

Դռան զանգ:

Մուտքին կանգնած է գերմանական հրեշտակ՝ Օկտոբերֆեստի շորիկով ու Հիտլերի բեղերով:

-Հալլո՜: Ինչից վախեցաք, ես չեմ կծում: Գործով եմ: Ասում եմ՝ էն համար 61 ավտոկայանը Ձերն է, բայց մեքենա չունեք, ոչ էլ նույնիսկ վարորդական իրավունք: Ամիսը հենց էնպես երեսուն եվրո եք վճարում:

-Հա, կա էդպիսի բան: Իսկ դու ո՞վ ես:

-Գերմանական հրեշտակ՝ Հիտլերի բեղերով ու Օկտոբերֆեստի[1] շորիկով, ասել է թե՝ դիրնդլով[2]: Ազգանունս՝ Ցուկերհան:

-Ներս գա՞ս, Շաքարաքլոր, մենակ կոշիկներդ հանիր, հատակս չամպոտվի:

-Չէ, շնորհակալություն: Ասում եմ՝ էդ ավտոկայանի ամսական երեսուն եվրոն ես Ձեզ կվճարեմ: Բայց մի պայմանով:

-Հոգիս պիտի քեզ ծախե՞մ:

– Չէ մի չէ: Ես ընդամենը մի բաժակ հայկական ընտիր սև կոֆե կխմեի՝ սերը վրան, մրուրը տակը, ինքն էլ՝ քաղցր-քաղցր: Կլինի՞:

-Չունեմ ախր:

-Ափսոս: Ուրեմն ես գնացի: Դուք գիտեք, ձեր համար 61-ը: Բարևներ՝ Ֆրաու Ային: Չո՜ւզ:

Էսօր Հելոուի՞ն էր:

---

[1] Օկտոբերֆեստը Բավարիայի ամենամեծ տոնն է, սեպտեմբեր-հոկտեմբերին, երեք շաբաթ ա տևում, պիվա են խմում

[2] Ազգային կանացի տարազ որ հագնում են նաև  Օկտոբերֆեստ տոնին