ինչպե՞ս հանկարծ

քսանհինգ տարվա ժանգը

վերափոխվեց քառօրյա պատերազմի․

«վերափոխվեց»՝

հանկարծ, մի գիշերվա անքնությամբ,

նստած՝ ծռված քաղաքի մեջ,

ու մեջտեղում՝ անգոյության։

ես ապրում եմ այդ քսանհինգ տարին քեզ հետ,

կամ դու կաս, չեմ տեսնում,

կամ մեր երկուսի հետ

մի բան էն չի․․․

ես քեզ ունեմ,

դու՝ ինձ,

ու մենք իրար էլ չենք սիրում․

այդպես լինում է,

երբ կապվում ես թշվառությանը,

երբ թշվառությունն էլ է հարմար վզիդ,

այդպես լինում է, երբ նվաղ ես խեղդվելու չափ

ու բաց ընկած գազանի պես

ոչ կարող ես դուրս գալ դաշտից,

ոչ էլ դաշտն է մի բանի պետք․․․

այդպես լինում է այստեղ,

եւ հիմա,

եւ եղել է,

ու մեկ էլ

հանկարծ սկսվում է փոխանակում դիակների,

եւ մտնում ես, նստում ես սեղանի շուրջ,

որի վրա նրա մասնատված մարմինն են պտտել,

որի վրա դեռ ուտելու են,

որովհետեւ այդ մի սեղանն է իրենց ունեցածը։

Այդպես տրաքում է փուչիկը

երեխայի անզգուշությունից,

ու այդպես միայն հեշտությամբ

խնձորներն են ընկնում վերջում․․․

Ինչպե՞ս չես նկատում, որ փողքերը կարճ տաբատով,

բոբիկ,  նիհարած,

երկուսս էլ զվռնում ենք

առանց մտաբերելու,

թե հանկարծ աշխարհն այլ է

կամ այնպիսին է, ինչպիսին կա,

ու մենք հեչ էլ իրենցը չենք,

իրենցից չենք,

որովհետեւ մենք մեզ չսովորած

ուրիշներին դասեր տալու ցանկություններ ունենք․․․

որ մեզ հետ էլ կարելի է նստել բանտախցում,

հիվանդասենյակում, միջանցքներում հերթի,

բայց ոչ հավասարի նստարանին,

որ ե՛ս էլ, դու՛ էլ, կանաչում ենք,

ձմեռ տեսնում,

կարկուտի տակ ծեծվում անգամ,

բայց չենք զգում տարին ինչպես,

ռետինն առած ջնջում է մեզ մեր երեկից

եւ նկարում կամուրջ՝ բարակ, դատարկ,

որ հազար տարվա ծանրություն է տալիս եւ՛ քեզ, եւ՛ ինձ․․․

Չես նկատու՞մ,

թե ինչպես են կեղտոտ մատով մեջդ մտել,

որ նետ գտնեն,

խցկեն աչքս,

որ համոզեն՝ մահի դիմաց

Հայկը  ելել է ոտքի,

ու պատանու պես երազախաբ

վերադառնան նորից,

արյունով իմ վարակված

որպես գոյություն՝

նետը մեռած մարմնիդ մի անկյունում դնեն,

հանեն քեզ  հրապարակ,

խոսեն քո բերանով,

որ թե, ահա՛, ինչպես եղավ՝

այս անգամ էլ մենք «հաղթեցինք»․․․

20․04․16թ․