Բանաստեղծությունները  արձագանքն են 2017 թ. «Խոսող ծառ. Ժամանակակից արվեստի հանդիսանք» միջոցառման բացման արարողությանը: Առաջին պոեմում հեղինակը հիշում է Վիսկոնսին նահանգի մի ֆերմայում իր անցկացրած ժամանակը: Երկրորդում նա ննջասենյակում է իր սիրելիի հետ: Երրորդում պոետը պատմում է երևանյան Զեյթունով զբոսանքների մասին:

Շնչելու տեսակներ

սովորեցրու ինձ ներշնչել

սենյակի կտրող սառը օդը,

ծածկոցի տակ փռից էլ շոգ է

սովորեցրու ինձ շունչ քաշել,

երբ համբուրվում ենք,

երբ քո մեջ եմ լինում:

իմ ամենսիրելի չափերն են

4/4-ն ու ահագնացող 8/4-ը,

որ մատներով անդադար

նվագում եմ մաշկիդ վրա:

սովորեցրու ինձ մի քանի անգամ շնչել,

կրկնակի անգամ շնչել, հրվելիս շնչել

ու դուրս գալուց շնչել,

սովորեցրու ինձ շնչել,

երբ դու թեթևակի հարվածում ես ուսերիս:

իմ արտաշնչելը, քո որովայնը:

երկու մարմին հսկայական ներքնակի վրա:

ո’չ գումար կա, ո’չ ժամանակ, ո’չ քուն

ո’չ էլ տեղ կա մեր մահճակալի կողքի սեղանի վրա

մենք ունենք երազանքներ ու մութ կողմեր

ու մենք զգում ենք իրար

ու մերկանում ենք աշխարհին:

բացատրիր՝ ինչու են ոտքերս վերջում կեղտոտ

թեթևակի հրմշտիր ինձ, արթնացրու,

որովհետև ես նորից եմ ուզում,

դեմքս քսվում է մաշկիդ,

մահճակալին, բարձին ու ես տրվում եմ

նախկին քաղցին ու բռնվում եմ

մահճակալի ծայրերից

աչքերդ հառել ես

սպիտակ պատերին ու առաստաղին,

որոնք քո ձայնն են լսում

հայացքդ քարացնում է ու ես

սկսում եմ խեղդվել քո հպումներից,

քո կծոցներից ու չեմ կարողանում

հետ գալ

ու անգամ սենյակն է լարվածությունն զգում

ու մենք վերջին ջանքերն ենք թափում

Այն պահին, երբ արևը

 

տների վրայից քաշում է

իր լուսավոր վարագույրը

ու սողում է հետ սարերի վրայով՝

ողողելով շրջակայքը օխրայի լույսով

hենց էդ պահին ընկերոջս հետ քայլում եմ

Զեյթունի փողոցներով.

անցնում ենք մայթեզրերի ժանգոտած

գարաժների մոտով,

ժամանակավոր նրբանցքների,

ոլորաձև խաղահրապարակների ու

ճաղապատված առաջին հարկերով

տուֆապատ շենքերի մոտով:

Ընկերս ասում է, որ այդ շինություններն

ապօրինի են, հետո էլ քաշում է թթենու ճյուղը

ու բռի մեջ մի քանի հատ թութ է հավաքում:

Ծառը կռանում է ընկերոջս շարժումից,

թվում է՝ շնորհակալ է, որ բեռը թեթևացավ:

բաց թողեց ճյուղը, ծառն ուղղվեց այնպես,

որ միայն շարժման աստվածները կհասկանան:

մենք էլ ծամում ենք արևի պտուղները

ու քայլում արդեն մթնող փողոցներով:

Ոտքերիս տակի ճանապարհը փափուկ է՝

տեղ-տեղ անհարթ, ակոսավոր,

տեղ-տեղ ծառերի արմատները

քանդում են մայթերը՝

ասֆալտի վրա անշարժ ալիքներ

թողնելով:

Ընկերս պնդում է, որ օվկիանոսը ծնվեց,

երբ նրա նախատատը փախավ Էրզրումից:

Իր հետ բերեց իր նիհար մարմինը ու հեռավոր

սարալանջերի վրա աճող կակաչների մասին

հիշողությունները:

Էստեղ նա գույնզգույն ծածկոցներ կարեց՝

վառ մանուշակագույն ու դեղնավուն մշուշի պես,

առաջին ու վերջին ճառագայթների նման,

որ նրան աշնան արևն էին հիշեցնում,

հիշեցնում էին ծաղկաթերեթերի մասին,

որ խշխշում էին նրա ոտքերի տակ, երբ նա քայլում էր

ճանապարհին աճող թթենիների մոտով:

Նա հիշում էր անցորդներին,

ովքեր ժամանակ առ ժամանակ

քաղում են թթենու մուգ պտուղները՝

ճանապարհի փոշուց թարմանալու:

Հին տան խնձորենին

կովերի պոչերի հանդարտ ճոճքը

դատարկության ու շարժման

սրբազան միությունը

չեմ լսում անգամ

ոտքերիս քստքստոցը,

որ այդքան նման է

առաջին մարդկանց գործած

հինավուրց մեղքին

ծակծկված ձեռքերով քաղում եմ

կլորիկ պտուղները մուրաբաների ու

կոնֆիտյուրների համար

մեղուներն էլ մատներս են

ուսումնասիրում

վերևի ճյուղերի արանքներում

այնտեղից լսվող բզզոցը

ասես լարի զգայարաններս՝

մատներս ուր-որ է կխայթեն

ու այս արևոտ օրով

ողջ արոտավայրով

լսվում է ոռնոցս՝

մատներս խայթեցին