Ափին մոտ ենք: Ձեռքս պարզում եմ՝ քեզ բռնեմ, չեմ կարողանում, փոքրիկ թռչուն: Սիրտս կուչ է գալիս, վախենում է՝ ընկնես ջուրը:
Ամեն երեկո գալիս նստում ենք ափին շատ մոտ, որ լսենք նույն պատմությունը: Հայրդ բահը խրել ավազի մեջ, երկու ձեռքերով հենվել է կոթին ու քո մասին է պատմում՝ հատ-հատ բառեր դուրս թողնելով բերանից.
Թևերս տարածած սպասում եմ, որ բառերը գրկեմ: Դու արմունկով բոթում ես ինձ՝ ցույց մի տուր, որ սիրով ես լսում, ձևացրու՝ հետաքրքիր է, ոնց բոլորի համար է հետաքրքիր իմ մասին լսելը: Խռովում եմ: Չեմ ուզում գալ հերթական ժամադրությանը, որտեղ նորից քո մասին ենք լսելու, որ ես նորից պիտի ձևացնեմ: Դու շատ ես ուզում՝ հանգիստ նստենք, լսենք մինչև մթնի, հետո ես դառնամ ամենաջերմն ու ափից դեպի ճանապարհը ձգվող ծառերի տակ քեզ ասեմ դրա մասին: Եթե հանկարծ ինձ համբուրելիս դառնահամ առնես բառերիցս, կզայրանաս, որ դեռ խռոված եմ: Ձեռքս կտանես սրտիդ, զարկերակիդ, անոթներդ շոշափել կտաս ու կխնդրես քեզ քո մարմնի վրա նկարել՝ գույներն իրարից զատելով, փոքրիկ կտորներով, անկյուններն ու ծալքերը տեղը տեղին դնելով: Մութը չի՛ խանգարում, լույս պե՛տք չի, լա՛վ է՝ չես խոսում: Անտանելի խանդում եմ ավելի շատ քեզ քո հանդեպ, քան այն աղջկան, որ երեկ պառկել էր քեզ հետ ու չէր հասկանում՝ ինչու ես տհասի նման լռում: Երկուսս էլ գիտենք, որ այն, ինչ դու ուզում ես պատմել կանանց, միայն քո մասին է, ու դա լսելու համար պարտադիր է քեզ սիրել: Նա անպայման կհավաքի թափթփված հագուստը, կգնա կկանգնի ստվերոտ անկյունում ու գլանակ վառելով մտքում կանիծի քեզ հետ առանձնանալու ցանկությունը: Անկարող տղամարդիկ այսպիսի դեպքերում ավելի հաճելի են նրան, քան դու: Նրանք շատախոսում են, արդարանում, ըմբոստանում, չե՛ն բողոքում՝ հայացքում խորը անդունդ, չե՛ն ասում՝ դու չես հասկանա իմ մասին ոչ մի բան: Իսկ դու ուրախ ես, որ նա հագնվում է գնալու: Սիրտդ հենում ես սառը բարձին, հովացնում սրտխփոցը: Երկուսս միաժամանակ նույն բանն ենք հիշում՝ ես քո վառած գլանակից չեմ հրաժարվում, ծուխը դուրս եմ փչում բարձիդ տակ, հետո սավանին, հետո պատին, հետո ափերիս մեջ, մահճակալի տակ: Ամեն անգամ գլուխս ցած եմ կախում, օճառի պղպջակների վրա հրճվող երեխայի նման ծղրտում: Իսկ քո հայացքը մեջքիցս ցած է գլորվում: Քեզ հանգիստ ցույց եմ տալիս կրծքավանդակս. սիրտս գնդակի նման ցատկոտում է աստիճաններից, հետո նրան կորցնում ենք երկուսս էլ:
-Խելացի… չարաճճի… չենթարկվող… ըմբոստ… համով…
Դու ծառերի տակից հավաքում ես հագուստդ նույն զայրացած շարժումներով, ոնց այն աղջիկը: Բայց ամեն անգամ մթան մեջ շոշափելիս անասելի վախ ես զգում, հանկարծ հագուստիդ կտորների հետ մանկական կոշիկ, գուլպա կամ շապկի պատառ չվերցնես:
Հայրդ շարունակում է լուսաբացին սպասել: Մենք նորից հեքիաթ լսող երեխաների նման նստել ենք քարերին ու բերաններս բաց սպասում ենք քո մասին լսել: Կողքից թեք նայում ես երեսիս, անձայն, միայն շուրթերով ու ատամներով հարցնում. «Հիշո՞ւմ ես՝ ուսս ինչ գույնով էիր նախշել, պատառիկ է կորել դեպի արմունկն իջնող հատվածից»: Ես զայրանում եմ, հետո, դեռ քեզ չներած, ասում. «Գրպաններումդ նայիր: Դու սիրում ես իմ նվերները թաքցնել մութ տեղերում»: Սարսափելի նեղվում եմ, նույնիսկ չեմ ուզում լսել հորդ: Ցատկում եմ տեղիցս, բղավում երեսիդ. «Շատ ես սիրում դրախտի մասին բոլորին պատմել, գրողը տանի քո մեծամտությունը: Երբևէ քեզ հարցրե՞լ ես՝ ոնց ես կարողանում պատեր, թաքստոցներ չունեցող վայրում գաղտնադիտում կազմակերպել, ա՛յ ինքնահավան: Դու ո՞վ ես, որ բոլորին՝ քաջատեղյակի գլուխը տմբտմբացնող տոնով պատմես նրանց կյանքի շարժումները: Նրանց սիրով զբաղվելը նախավարժանք էր, դեռ անբնական, անկարող, չիմացյալ ու տհաս: Դու դրախտի մասին խոսելուն զուգահեռ քո սենյակում լողացող կին ես պատկերացնում ու նույնիսկ չգիտես՝ ոնց է անկեղծ կինը լողանում: Երբեք դերասանական շարժումներով չի մերսում իրեն՝ աչքերը պտտելով սենյակի պատերին, առանց երեսիդ նայելու, իբր՝ չեմ նայում, հանգիստ նայի: Անկեղծ, բնական կինը սպունգով կաշին քերում է՝ մարզիկի նման մարմնից հեռու տարածելով թևերը: Մազերը թաց ուղղվում են մեջքին, երեսից ներկ չի ծորում, ժպտալիս աչքերի անկյուննում կնճիռներ են պայթում: Նույնիսկ պատուհաններն են իրենց տեսածից քրտնում: Իսկ դու՝ դրա՜խտ: Դեռ մի բան էլ իմ երկար, ռետինե կոշիկները տանում հագցնում ես ինչ-որ Եվայի:
Հեռանում եմ անիծելով՝ բոլոր պատմություններիդ անկյուններում միշտ փոքրամարմին, խեղճացած պապիկներ լացեն:
Հաջորդ անգամ չդիմացա, նորից եկա: Դու մի հնար էիր գտել ու ինձ ուղարկել հաղորդագրություն, որ նորից կին կա կողքիդ: Ինքդ էլ չես իմանում, թե դա ինձ ոնց է հասնում: Եկել նստել էի անկյունում, քո լռությունից զայրացած հետևում էի, թե ոնց ես կարողանում այդ գեղեցիկ կնոջ շուրջը այդքան սառը սավաններ փաթաթել: Նույնիսկ մաշկահոտն ես ափսոսում տրորել ճերմակ կտորին: Չե՛մ ուզում այլևս սա տեսնել: Զզվում եմ քո քարացած երեսը տեսնելու վախիցս:
Փութով բարձրացա անկյունից, զուսպ անցա ձեր՝ լռությունից կծկված, շարժումների մեջ կտրուկ մարմնագնդի կողքով: Բայց ձեռքերիցս մեկն անզուսպ էր, թիակդ դաղեց:
Եկել եմ պատմություն լսելու: Իմ կողմը չես նայում, բայց ավազը մարմնիդ տակ հին աթոռի նման ճռռում է: Լուռ իջնում եմ, փլվում ծանոթ ավազահատիկների վրա, կզակս պահում ափերով, որ ծնոտիս դողը չմատնի հուզմունքս: Հայրդ ասում է.
-Մաքրասեր… զգայուն… անփույթ… նիհար… սիրահարվող…
Բառերը նրա բերանից դուրս են թռչում, դառնում փոքր սև թռչուններ, թառում խնձորենու ճյուղերին: Հայրդ տարված է քո գովքով, մոռանում է բահը հասցնել ծառին: Սևը պաշտպանում է, որ որդերը չխժռեն պտղամիսը։
Դու ջրից դուրս ես գալիս, մոտենում, ծունկդ խրում թաց ավազի մեջ, ընկնում փորի վրա։ Ես չկամ։ Բաց երկնքի տակ ոռնացող գնչուների վրա դատարկ շշեր շպրտելու ցանկությունից տնքում ես։ Իսկ իմ կանգնած տեղից երևում է՝ ծով չի եղել, ձորը մտովի լցրել էինք ջրով։ Քո ծնկներն ու ափերը, հորդ կոշիկներն ու բահերը ցեխոտված են։ Սիրտս կուչ է գալիս, վախենում է՝ ընկնես ձորը:
Ծառից հերթով քաղում եմ սառած , կծկված թռչուններին, տանում տաքացնելու։ Շատ է ցուրտ։
Կարոտը արդեն վառարան է դրել։
