Սիրում եմ բանաստեղծությունները, որտեղ մահացու վթարված բառեր կան, որոնց ուրիշ ոչ մի տեղ չես հանդիպի, բառեր, որոնք հոգնել են իրենց իմաստներից, ու ընդհատումներ, որ կիսատություններ չեն: Ամենն, ինչ կարող եմ տեսնել դետալայինն է՝ մայթի ողորկ երեսաքարերը, ծառը՝ իր նախանձելի անշարժության մեջ, արևածագի անանուն թռչունը: Սրանք ու մնացած ամենը չընդհատվող շարունակություններ են: Ընդհանուր իմաստով կա մի բացարձակ անհաղորդություն այն համընդհանրությանը, որից պատռվել ենք մի անգամ: Ի՞նչ կարող է տալ երկխոսությունը, եթե երկու մարդու հաղորդակցության ցանկացած ճիգ ի սկզբանե ձախողման է դատապարտված: Կարծում եմ` բանաստեղծությունը հնարավոր է միայն այնտեղ, որտեղ բառերը այլևս չեն կատարում իրենց ֆունկցիաները,  ինչպես նկարված ձեռքը, որն անցնում է բաժակի միջով ու չի կարողանում բարձարցնել այն: Կոպերը փակ են, մատները՝ թմրած: Եթե շրթունքները բաժանվում են միմյանցից բանաստեղծություն ընթերցելիս, ուրեմն երկու մարդու համրությունը հաղթահարված է կամ դրա պես մի բան: Բացակայությունը ինձ միշտ գերել է: Սակայն մարդն արդեն իսկ սխալ է, երբ խոսում է բացակայությունից: Ի՞նչ է մահը: Բանաստեղծությունը մետաֆիզկա չէ, ոչ էլ ճշմարտության կամ ազնվության որս: Փառք աստծու, որ պոեզիան տարբերվում է փիլիսոփայությունից: Սիլվիա Փլաթն ասում էր՝ մեռնելը արվետ է: Ես ծնվել եմ 1991թ. ու մեռնելու եմ խելքից դուրս սիրուն մի օր…