անդունդներ, որոնք փակ են նոր փախուստների համար ու ճանապարհներ, որտեղ հանգրվանած դողը թույլ կտա, որ ներսիս թեքություններից հոսեն այն բոլոր վախերը, որոնք լափում են հիշողությունը փոքրիկ աղջկա մասին, ով...
*
28/09/2017
Լուսինե Եղյան
լուսանկարը՝ Նազիկ Արմենակյանի
Ինձ անտանելի դուր է գալիս բառերի մեջ գոյություն ունեցող հիշողությունը, որը թույլ է տալիս կառուցիկ տեքստին խուսափել արտաքին գործոնների ազդեցությունից: Բանաստեղծությունը, հավանաբար, այն կորսված դամբարանն է, որը կրում ենք մեր մեջ, ու շարունակ նոր տարածքներ պեղում՝ նոր մեռլերների համար, այն աղավաղումը, որն առկա է մարդու ու սեփական բնության միջև: Գրողը տանի, ո՞րն է այն հիմնային պատճառը, որով կբացատրվեր մարդու հաղորդակցվելու ցանկությունը, կամ ի՞նչ կարիք կար խզբզել ժայռերի, քարերի վրա: Լռությունը կնշանակեր ներքին համերաշխություն քո ու այն նախամարդու միջև, ով ճաշին մամոնտ է ուտում: Բայց դրա անհնարինությունն ու մահվան մասին միտքը, ստիպում են ավելի ամուր կախվել բառերից կամ բառերի թողած իլուզիայից: Ես ծնվել եմ 1995-ին և սարսափելի կարոտում եմ այն եգիպտացիներին, որոնց հետ աստղային քարտեզներ էի կազմում:
