Ծուղակների բացատը

15.08. 2013
                                                                                         Աչաջուր

Կապույտ այդ քունը մեզ օրորում է

ու մեր թևերին թողնում դաջվածքներ:

Այնտեղ, ուր կածանները բոլոր մոլորվում են,

արձագանքները ոլորաններում խաղում են

կապույտ մի պահմտոցի:

Ու անօթևան կկուներին քունը

նվիրում է խավոտ հուլունքներ:

Ու ծուղակները էլի երկարում են:

Ու մտել ենք մի ուրիշ բացատ:

Կապված աչքերով մութ ծառերին

շարում ենք ծորուն այն հնչյունները,

որ փոշիանում են լուսադեմին:

Մութ գեղեցկուհին սալորենու

իր գինդերն է կախել:

Անցնելիս ժպտալ:

Որտե՞ղ են ստվերները:

Այդ պուրակում հետքերն ընկղմվում են,

ու ծաղիկները չունեն թերթիկներ:

Կապույտ այն քունը մեզ փաթաթում է

անօթևան կկուների պարանոցներին:

Ու լուսադեմին անտառեզրին հավաքում ենք

սփրթնած մեր մարմինները:

Խարույկ

15.08. 2013
                                                                                         Աչաջուր

Ու լուսադեմին խարույկ ենք վառում:

Թանձրացող պաղի ցեխոտ ժանյակներ

փաթաթել մրսած մեր մարմիններին:

Ու գահավիժող զարկերակի հետ

փորձում ենք հերթով կոները հաշվել:

Հողը եղյամոտ երկյուղ է հագել

ու ծակծկում է մեր կրունկները:

Խրճիթը հեռու մի հորինվածք է:

Այստեղ միայն ամայությունն է՝

մեր մարմինների պես անսահմանելի:

Ձկները մարել են օրվա հատակին:

Մեր մերկությունը թափառում է

իրար հակառակ ուղղություններով

համրացած եղևնուտներում:

Երկարող կծիկը բացվում է,

փակվում:

Հողոտ մեր պաղությունը չի երևակվում:

Ի՞նչ եմ ճողփյունով կորզել հատակից.

տե՛ս ճողոպրող այն սկյուռիկներին,

չստացվող խարույկը,

որ կափկափում է գոցված փեղկերին:

Ի՞նչ եմ գողացել նրանց խոսքերից,

որ շղթաներն այդ մեզ չկառանեն:

Օդում ցնդող քո մերկությունը՝

օրվան պարզված ցուրտ շնչառություն:

Ու սիրել եմ աքաղաղականչ եռակի այն

մատնությունը,

երբ անդրադարձդ է ներսդ կողոպտում:

Մոշենիների փշերը հյուսել են

փայլուն վզնոցներ:

Խոսք անդրադարձի

15.08. 2013
                                                                                         Աչաջուր

-Ու վերջում էլ՝ ես:

Ու տես՝ քո ներսը անծայրածիր հիմա մի դուրս է:

Գիտեմ՝ այս ցուրտը քեզ սիրելի է:

Ու չես վախենում անհագուրդ այն

սկյուռիկներից, որ

խնդությունդ գավաթ առ գավաթ

կցրեն փակ թփուտներում:

Մոշենիները փշերն են սրել:

Մատնությունս՝ անբեկանելի,

որ քեզ բացում է, տարածում է

օրվա պնակին,

կկախեմ, որպես շողշողուն գինդեր,

ես սակավարյուն քո պարանոցից

ու վազելով կհեռանամ մերկացող

այն արահետով:

Հրաժեշտ Աչաջուրին                         

21.  08. 2013
                                                                                         Աչաջուր

Խլահավերն ինձ նորից բերել են

մամուռի զգեստը

-խուփ կապտականաչ:

Կախել են խոնավ հեռագրալարից:

Ու  հարազատ էր ամեն օր ինձ

նիհար սերն այս նոճիների:

Ու ոսկրոտ շները՝ իրենց քաղցերով՝

անհագ ու բանտված,

կեսգիշերին գալիս էին ջրի:

Ու սրունքներս սիրեցին զբոսնել

ստվերի տերևոտ, նուրբ գուլպաներում:

Բայց մեկնում եմ՝ զգեստը չփորձած:

Շարունակությունը՝ հեռագրասյանը:

Աստղերի և աքաղաղի մասին.

ուրիշ ոչինչ

14.08. 2013
                                                                                                                Աչաջուր

Ուրիշ ոչինչ. ընդամենը երկու աստղ էի

քամել քեզնից:

Քեզ տեսել էի լուսադեմի դալկացող

փեղկերից մեկում. ուրիշ ոչինչ,

հանգչող կարմիրի մի խզբզոց՝

ծանր հյուսքերը կախած

մութ ջրհորդաններից:

Երբ աքաղաղականչերի մոխիրը ցնցվում էր

չբացված օրվա արտևանունքներին:

Ծղրիդների կանաչ ապարանքում

մարմինդ բարձր էր,

լցված աստղերի կարծր դատարկությամբ,

որ գիշերը սկսում է թարթել.

ուրիշ ոչինչ:

Հետո ճանապարհների երկար հյուսքերը

սկսում էին թրթռալ:

Ու վերջին համազարկի հետ

մատներս պոկել էի քո կոկորդից,

գրպանումս դրած երկու աստղ՝

պատանի աքաղաղի հետ

ընկել էի ճանապարհ:

Քամիների քարտեզներում                                                                 

21.07. 2013
                                                                                                           ք. Ծաղկաձոր     

Քամու ձեռքերում աշխարհը հանկարծ

դարձել էր այնքան իրական:

Քեզ տուն էի տվել իմ ապարանքում՝

մոխրագույն փոշուց մի հարկաբաժին:

Ապավինել էինք չորս բարդիներին:

Ու կտակել էինք երիցուկներին այն ինչքը, որ

մեզ էր պատկանում երկու օր ու կես:

Զգեստս կապույտ էր, անիմանալի:

Ու քեզ պոկել էի ես բազմախոստում,

այնքան խճողված այն քարտեզներից:

Ու կյանքը՝ դարձած մի դեղնափորիկ:

14.08. 2013
                                                                                                                Աչաջուր

Ու կյանքը սկսել բարակ այս գծից,

որ մոտեցել է ասես սահմանին:

Դրանից անդին՝ մի քանի կտուր:

Լվացքը ննջում է տաք պարաններին:

Ձեռքերը նորից դառնում են հողին,

բայց ցողունները դեռ չեն տաքանում:

Պետք է սպասել:

Ու չափից դուրս մեծ է կսկիծը

սևուկ ճուտիկի:

Ու կյանքը սկսել բարակ այս գծից:

Show Comments Hide Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published.