ռետինն առած ջնջում է մեզ մեր երեկից
եւ նկարում կամուրջ՝ բարակ, դատարկ,
որ հազար տարվա ծանրություն է տալիս եւ՛ քեզ, եւ՛ ինձ․․․

իմ մարմինը՝ գործողություն՝
որպես անհայտ կորած մեկի․․․

ոչ մի համաներում չի կարող փրկել քեզ,

որովհետեւ ուրիշ նստելու տեղերն ազատ են։

Մտածում եմ՝ երկու տողանոց սենտիմենտը

էս քաղաքում մի ամբողջ հավերժություն է…

ես մե՛կ մեռնում եմ ինձ հետ,

մե՛կ մեկնում եմ ոտքս ոտքիս։