«Ո՜հ, Հայր Աստուած, Դուն որ յուսահատ գիշեր մը՝ որդիդ խաչեցիր, որ այդ արիւնահեղ գի­շերուան մէջ, երբ հետզհետէ աւելի՝ հոգեվարքը կը դառնար անկարելի — պոռալու աս­տիճան — դարձար Դո՛ւն իսկ...

Հնարաւոր է այսօր փորձել կրօնական բնոյթ ունեցող շարժում մը, տեսակ մը «Եկեղեցի», որ գոյութիւնը պիտի միաւորէր ո՛չ միայն ուժերու բաղադրումի մը անմիջական պէտքերուն պատասխանելու նպատակով, այլ նոյն այդ գոյութիւնը...

Այդպէս կապուած, անասնական ճիչեր արձակող բերանը հող կը կլլէ, եւ ընդհակառակը սրբանային ճեղքուածքը, պոռոտ վարդագոյն, երկնքին դարձած է ծաղիկի մը պէս (ցիցին ծայրը մտցուցած է փորին եւ ծալլուած սրունքներուն...