Արամ Պաչյան

  • լուսանկարը՝ Նազիկ Արմենակյանի

Ծնվել եմ 1983թ-ին:

Բնագրեր

Հազարան բլբուլ

08/07/2020
Դռան մոտ էր նստած երեխեն: Տետրիս էր խաղում: Մառա-Սոֆին դուրս եկավ: Նա անակնկալ չէր: Հիասթափություն էր: Օձագալար, կեղտից փայլփլուն ծամը գլխի մազաբաժանին ռեզինով խեղդած: Մառա-Սոֆին անշուրթ էր: Նիհար, էր:...

Չելինի

19/06/2020
չոքեց, գրկեց ոտքերս՝ «Սպասի, Չելինի»: Ճակատը դրեց ծնկիս, սկսեց պաղատել՝ «Մի գնա, հիմարություն մի արա, ուղղակի լսի, մի ժամ լսի, կյանքդ կփոխեմ, լուրջ կփոխեմ: Գիտեմ՝ սենց բաների ռաստ ես...

Երազ Ֆելդաֆինգում որ երազ չէր և երազից էր

24/05/2020
Մարդիկ մոտենում են Աուշվիցի աղջկան, սելֆի են խնդրում: Աղջիկը ոչ մի տեղից շփոթված՝ նրանց է նայում: Ինչ-որ մեկը հեռվից բացականչում է՝ «Խնդրում եմ մի րոպե, ինձ էլ սպասեք»: Նա...

Ծառը

12/04/2018
Վեպում «պղծված», մերժելի զինվորի համար վերհիշվելու, սեփական մարմինը զգալու պատեհությունը ծառն է, որը դեռ ապրում է, գոյություն ունի: Այժմ այստեղ, բաց դաշտում ես վեպի հատվածն ընթերցում եմ մեռած ծառի...

Ցտեսություն, Ծիտ. վերջաբանի փորձ

10/04/2017

Կապիտալիզմի համակենտրոնացման ճամբարներներում կկարողանա՞ վերապրել այն գրականությունը, որը (ձանձրալի է), (չի սպառվում), (նորաձև չէ), (Originality չէ), (հանճարեղ չէ), (անկրկնելի չէ), (ցնցող չէ), (Ան-թարգմանելի է):

Մի Օր` «Օրիորդ» Օլգան ու Գրաշարը

20/03/2015

Մարմինը վաճառող Օլգայի մեջ Գրաշարը կրկնում է իր օրվա մահը, բայց մեռնելով հաճույքից, որ բոլոր մահերից կարծես ամենադժվարն է, ամենաանցանկալին, քանզի սադո-մազոխիստական սիրո-հաճույքը այն մահն է, որը Գրաշարը վերապրել...

Տխուր նավակներ

21/01/2011
Ասում են առավոտյան ինչ խմում ես արյունդ դրա համն է ունենում.. Հա...երևի... Լուսաբացին մամայի հետ կիսաքաղցր սուրճ էի խմել... մաման գլուխը գովում էր. ասում էր սուրճը կոլումբիական է ու...