հրացանը մեր սիրած էակն է առաջնագծում
սատանա կին, ա՜խ, ոսկրոտ նիհար,
սառը փաղաքշանքի համար։
Երկար չի սիրում մեզ, լիրբը,
մի վայրկյանում ծնունդ է տալիս,
դիակ է բերում մեզ համար։
Երկիրը՝ չռված սպասում, պառկած է հաջորդ քարտեզին, Ինձ կուլ է տալիս միայնության կոկորդը։ Պարում եմ Բրյուսել քաղաքի ապակիների մեջ՝ բազմակի թեւերով, Անցյալը տարել է նրան,...