Բանաստեղծություն

Քրիստոսը խաղում է բակում, գոռգոռում է, վազում ու ցատկում,
ես կանչում եմ նրան տուն, ես սարսափելի հղի եմ և այլևս չեմ դիմանում ցավերին,
- տուն արի, տղաս, - կանչում...

կիբերնետիկ օբյեկտները քանդակում են
մեղմ էլիտայի նոր ծնունդներ՝ ջղաձգում՝ ու գալարը կարգի մուտացիա է ապրում
նրանք կընտրեն իրենց դիմաստվերներն կապիտալի անվերջ գոտիներում

դանդաղ, դանդաղ, դանդաղ
ինչպես հանգուցյալն է հեռանում հարազատներից
այդպես վստահ աստված է լքում մեզ
և այդպես դու ես գնում սիրելիս

Ես Կարիկ Պասմաճեանին համար բանաստեղծութիւն չեմ գրեր: Անոր թաց մօրուքին, լուսէ՜ Երուսաղէմին, անոր լքուած ճակատագրին ու մոռցուած ակնոցներուն համար չեմ գրեր:

քամի քամի քամի քամի քամի քամի քամի քամի
քամի քամի քամի քամի քամի քամի քամի քամի
քամի քամի քամի քամի քամի քամի քամի քամի

ու մենք մեր խոնավ մարմինները փռեցինք ավազին՝ պատրաստ նորից ծաղկելու,
անտարբեր, ասես մահը մեր միակ ընդհանուր բնավորությունն է,
ասես ուրիշ ոչինչ երբեք չի պատահում