Քրիստոսը խաղում է բակում, գոռգոռում է, վազում ու ցատկում,
ես կանչում եմ նրան տուն, ես սարսափելի հղի եմ և այլևս չեմ դիմանում ցավերին,
- տուն արի, տղաս, - կանչում...
կիբերնետիկ օբյեկտները քանդակում են
մեղմ էլիտայի նոր ծնունդներ՝ ջղաձգում՝ ու գալարը կարգի մուտացիա է ապրում
նրանք կընտրեն իրենց դիմաստվերներն կապիտալի անվերջ գոտիներում
Սեղանին դատարկեց շատ մարդկային ականջներ: Կես արված չոր դեղձերի էին նման: Այլ ձեւով չես ասի: Մի հատը ձեռքն առավ, թափահարեց մեր երեսի առաջ, գցեց ջրով լի ամանի մեջ: Ականջը...
ու մենք մեր խոնավ մարմինները փռեցինք ավազին՝ պատրաստ նորից ծաղկելու,
անտարբեր, ասես մահը մեր միակ ընդհանուր բնավորությունն է,
ասես ուրիշ ոչինչ երբեք չի պատահում